Bleed forever

Remus mond viel met een zachte plop open "Je hebt medelijden met hem!?" vroeg hij verontwaardigd. Hij was meer teleurgesteld en verdrietig dan boos,hij had het opzich aan kunnen zien komen maar had gedacht dat Melian wel zo verstandig zou zijn, dat ze 100% te vertouwen was...het blijkt dat hij het dus mis had en nu moest hij ervoor boeten. Remus liep naar de deur en hield zijn hand op de deurklink "Je ziet maar wat je doet..." mompelde hij voor hij zijn kantoor verliet en weg liep. hij hoopte half om half dat ze hem zou volgen maar aan de andere kant mocht ze van he ook weg blijven al had hij tog liever dat ze hem zou volgen.

Melian vond het echt vreselijk. Waarom was ze ook zo stom geweest om gewoon toe te geven aan dat ene gevoel? Ze veegde wat tranen van haar gezicht en hoorde dat Remus de deur opende en weg liep. Ze bleef eventjes staan, maar besloot hem toch achterna te gaan. 'Remus ik hou echt van je.' riep Melian naar Remus die al een eindje vederop in de gang stond. Haar stem trilde. Ze bleef staan bij de deur en hoopte niet dat Remus gewoon zo doorlopen en haar negeren. Melian kon echt niet tegen negeren, dat vond ze echt vreselijk. 'Het spijt me echt.' zei Melian toen.

Remus bevroor toen hij Melian hoorde roepen dat ze van hem hield, hij wist zeker of hij nou gewoon door moest lopen of moest blijven staan. Toen ze begon over dat het haar speet draaide hij zich langzaam weer om, enkele leerlingen die in de gang liepen waren blijven staan om te kijken hoe hun 2 favoriete leraren die heel toevallig ook nog eens getrouwd waren, ruzie aan het maken waren, geen van het wist natuurlijk wat er aan de hand was en Remus wilde het liever ook zo houden ook maar toen hij doorkreeg dat de leerlingen wel erg nieuwsgierig waren keek hij hen allemaal om de beurt dodelijk aan en zette ze het op een lopen, als Remus chagrijnig was kon je het best uit zijn buurt blijven. "Dat had je ook eerder kunnen bedenken, dat je er 'spijt' van zou hebben" zei hij, bij het woord spijt, droop het sarcasme er gewoon van zijn stem af.

Melian keek de leerlingen ook eventjes dodelijk aan. Ze was nou niet bepaald vorlijk, logisch. De tranen stonden haar nader en toen Remus dat tegen haar zei, wist Melian dat ze het misschien beter kon laten rusten. Het zou vandaag toch niet meer goed komen. Ze zuchtte. Melian liep langs Remus heen en besloot maar eventjes wat anders te gaan doen. Bovendien had ze honger gekregen. Melian liep naar de Grote Zaal en ging aan de lerarentafel zitten, op de plek waar ze altijd zat. Melian pakte wat broodjes en dronk wat water. Ze bestudeerde de Grote Zaal en vond het fijn dat het er best rustig was. Ze zat niet alleen aan de lerarentafel, maar de docenten die er wel zaten kende Melian niet zo goed en bovendien had ze toch geen zin in een gesprek met hun.

Remus
Remus keek Melian niet aan toen ze langs hem heen liep en zei ook niets, hij liep zelf terug naar zijn kantoor waar hij het eerste de beste dat hij in zijn handen kon krijgen kapot gooide en een goede schop tegen zijn bureau aan gaf wat nou ook niet zo'n slim idee bleek te zijn gezien hij nu pijn had in zijn voet.
Hij vloekte binnensmonds enkele woorden die je niet in een normaal beschaafd gesprek zou gebruiken en plofte toen neer op z'n bureau stoel, verslagen en moe. Hij dacht na over de dingen die hij misschien wel fout had gedaan waardoor Mel dit wederom had gedaan. Hij kon echter op het moment niets bedenken en vroeg zich nu enkel af waarom Melian hem zoveel pijn bezorgde...Hij hoopte dat Kyle Dane en Amber zich een tijdje niet zouden laten zien, dat zou waarschijnlijk beter voor hem zijn, als zijn kinderen derachter kwamen wat er aan de hand was werd het misschien nog wel erger...de vorige keer waren ze er ook niet achter gekomen maar toen had de ruzie niet langer dan 2 dagen geduurt en hij had zo het gevoel dat dit nog wel eens wat langer kon gaan duren voor hij het Melian had vergeven...

Melian
Melian zuchtte. Wat deed ze hier nu nog. Ze had haar toverstok niet eens. Melian besloot dat ze die nu maar beter kon gaan halen, anders had ze morgen een probleem tijdens het les geven. Met tegenzin stond ze op en liep weg uit de grote zaal. Melian liep weer naar Zweinsveld en verdwijnselde vervolgens. Melian vroeg zich af wat Remus nu aan het doen was. Misschien vertelde hij het wel tegen hun kinderen. Dat zou echt wel het laatste zijn wat Melian zou willen. Melian liep de straat in waar Amycus zich zo lang schuil hield en keek om haar heen. Het was er verlaten en stil en het leek er nu wel donkerder dan een paar uur geleden. Melian keek naar de planten die er groeide, maar die leken allemaal wel dood te zijn. Ze liep het pad op naar de voordeur van het huis van Amycus. Melian twijfelde nog eventjes, maar belde toen toch maar aan. Hopelijk liet Amycus haar een beetje met rust zodat ze weer snel terug zou zijn en er niemand was op Zweinstein was die iets gemerkt zou hebben van haar vluchtige bezoek aan Amycus.

Amycus
Amycus had weer plaats genomen op de bank en zat te lezen, de ochtendprofeet dan, die stopte tegenwoordig alles in de doofpot, er stond niets in van de recente aanval op het ministerie door de dementors,maar blijkbaar wilde het ministerie de indruk wekken dat ze aan de winnende hand waren, Amycus wilde net schamper snuiven toen de deurbel weer ging, dit keer fronste hij wat dieper maar zag toen Melian der toverstok weer liggen en bedacht zich dat dit best Mel kon zijn die haar toverstok op wilde halen. Hij liep naar de deur en opende die, en hij had gelijk het was melian voor de deur alleen leek ze nu depressief en niet meer zo vrolijk als dat ze een paar uur geleden was "Alles oke?"vroeg hij bezorgd haar naar binnen latend. Remus moest het door hebben gehad anders zou ze er niet zo depressief uitzien, en waarschijnlijk had ze dus nu ruzie met hem. Hij kon nou niet zeggen dat hij het heel erg vond voor Remus maar wel dat Melian het zich zo erg aantrok.

Melian keek naar Amycus met tranen in haar ogen. 'Hij weet het.' zei ze nog net niet snikkend. Melian stapte naar binnen. Het liefst zou ze Amycus nu in zijn armen vallen, maar dat kon ze niet maken en dan zou ze dit alles alleen nog maar erger maken. Ze liep naar de woonkamer en zag haar toverstok liggen. Die pakte ze eerst en ging vervolgens op de bank zitten. Ze liet haar hoofd in haar handen vallen en stilletjes liepen de tranen over haar gezicht. Melian voelde zich echt een stukje ellende. Dat ze niet eens trouw kon blijven aan haar eigen man, misschien vond Melian dat wel het ergste van alles. Ze zuchtte hoorbaar, maar keek niet op. Anders zou Amycus haar tranen zien en daar had Melian geen zin in.

Amycus
Amycus liep achter haar aan naar de woonkamer en ging naast haar zitten, sloeg losjes zijn armen om haar heen in een poging haar te troosten, hij vond het echt niet leuk haar zo te zien en het was mede zijn schuld hij hadzich ook niet in kunnen houden, wetende dat zij hier spijt van zou krijgen en tog had hij zijn zin doorgedreven...en nu moest zij boeten. Hij streek zachtjes door der haar "Het komt wel weer goed, Lupos bedaard wel weer"zei hij zachtjes. En Remus zou inderdaad bedaren hij wist alleen niet hoe lang dat zou gaan duren voor hij ook daadwerkelijk was afgekoeld. het was een weerwolf en die stonden op zich wel bekend om hun temperament, maar Remus was nooit echt een opvlieger geweest" Hij bleef haar zachtjes troostend strelen door der haar.

Melian
Melian keek nu eventjes op naar Amycus. 'Ik hoop maar dat het goed komt.' Melian leunde nu wat meer tegen Amycus aan. Ze zag zijn blik. 'Het is niet alleen jou schuld, net zo goed die van mij.' Melian veegde haar tranen weg en vond het fijn dat Amycus een poging deed om haar te troosten. Het hielp best wel. Melian werd rustiger. 'Het leek wel of hij dit keer nog bozer was, maar daar heeft hij misschien ook alle recht op. Ik zou hem ook gewoon trouw moeten zijn.' zei Melian. Ze keek naar Amycus en streek eventjes snel met haar hand door zijn haar heen en glimlachte daarna kort.

Amycus
Amycus snoof "Naja, ik zou ook behoorlijk pisst zijn als het mij twee keer zou overkomen" zei hij ongemakkelijk achter z'n hoofd krabbend.Hij grijnsde even flauw toen ze door zijn haar gng met haar hand. Hij keek zielig "ik zou maar terug gaan als ik jou was, voor hij nog bozer word al denk ik dat dat niet echt mogelijk meer is als ik jou zo zie en hoor..." zei hij zacht. Hij drukte heel snel zijn lippen op die van haar en stond toen op "het komt goed geen zorgen" zei hij. Hoe graag hij haar ook voor zichzelf wilde hebben, wilde hij nog liever dat ze gelukkig wass.

Melian
Melian knikte. 'Ja je hebt gelijk.' zei ze. Melian stond op en beantwoordde vluchtig de kus van Amycus. Daarna liep ze naar de deur. Melian wist niet goed wat ze nu nog tegen hem moest zeggen. Waarschijnlijk zou ze hem de komende tijd niet meer zien en dat was misschien ook wel beter zo. 'Nou dan ga ik maar.' zei Melian. 'Hopelijk ga je Anna een beetje steunen.' Melian glimlachte nog eventjes kort naar Amycus en liep toen de deur uit. Even veder op in een donker steegje waar een paar enge mensjes drugs stonden te dealen ofzo. Snel verschijnselde Melian zonder dat de mensjes het door hadden. Melian was weer bij Zweinstein en merkte dat het donker begon te worden. Ze vroeg zich af hoe laat het wel niet was. Waarschijnlijk was het avondmaal al begonnen.. Als dat zo zou zijn, dan zou Remus merken dat ze er weer niet was. Melian liep de poort binnen en wist niet of ze nu eerst naar de Grote Zaal moest of dat ze beter naar haar kantoortje kon gaan.

Remus
Remus was nog steeds in zijn kantoor, was er ook niet meer uitgekomen en had totaal geen honger of iets, hij had niet eens door dat het al etenstijd was en dat waarschijnlijk de hele grote zaal vol zat en zich afvroegen waar hij was, normaal was hij er elke avond behalve als het volle maan was dan maar goed de meeste leerlingen waren daarvan op de hoogte en het was nu geen volle maan. Hij vroeg zich af of Melian nu ook in de grote zaal zou zitten, waarschijnlijk niet ook zij leek toen hij haar de rug toe had gekeerd niet in staat meer om andere mensen onder ogen te komen...mooi zo. Dacht Remus woest, hij was nog steeds super boos maar ook onzeker en hij wist niet precies wat hij nou moest doen, of hij het Melian moest vergeven, alweer net zo makkelijk als de vorige keer of dat hij het nu maar even moest laten en zou gaan kijken wat er zou gebeuren...hij koos voor het laatste hij wilde zien wat Melian ging doen als hij langer boos bleef ze was het namelijk niet bepaald gewent dat hij boos was, behalve dan diezelfde middag nog met Dane en Anna en bij Amycus. Hij huiverde, Remus wilde niet eens aan die naam denken, wetend dat hij nog geen paar uur geleden aan zijn vrouw heeft gez- hij schudde die gedachtes uit zijn hoofd en probeerde zich ergens anders op te concentreren, wat dus een onmogelijke opgave bleek te zijn. Hij zuchte diep en zakte wederom neer op zijn bureaustoel en staarde naar de stapel huiswerken die hij nog moest nakijken, maar daar had hij nu dus totaal geen zin in, zijn leerlingen moesten dan maar wachten op hun resultaten, het was Ambers klas en hij wist dat Amber verbaasd zou zijn normaal was hij altijd prima op tijd klaar met het nakijken van huiswerk...hij zuchtte diep en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Remus was uitgeput van meerdere dingen, maar het ergste van al was dat hij gewoon niet wist waar hij dit aan te danken had, hij zou wel weer iets hebben gedaan ofso...Na enkele minuten stond hij weer op en begon weer te ijsberen met allerlei gedachtes die door zijn hoofd spookte.