Bleed forever

Melian grinnikte eventjes. Ze kreeg een rode kleur op haar wangen en wende haar blik eventjes af. Die blik van Amycus liet haar hart smelten en Melian mocht er echt niet aan toegeven, al vond ze dat best moeilijk. Hij was nu zo dicht bij haar en Remus was er toch niet bij. Hoe zou hij er dan ooit achter kunnen komen? Amycus zou het hem vast niet vertellen, want dan werd hij meteen af gemaakt. Melian keek Amycus weer aan met een lieve blik.

Op het moment dat Amycus die lieve blik zag twijfelde hij niet veel langer meer, heel voorzichtig en toch nog steeds wel een beetje bang dat ze hem weg zou duwen of zou vervloeken, ging hij naast haar op de bank zitten en legde 1 hand op haar been, vervolgens boog hij zich een klein stukje naar voren, net niet ver genoeg, (ofwel ze zoenen nog net niet) er zat misschien maar 2 millimeter tussen hun lippen in maar verder durfde Amycus op het moment niet, hij vond het al bewonderenswaardig dat hij zover was gekomen bij der. Hij had z'n andere hand nog steeds op haar wang liggen, waar hij hem liet.

Melian wist dat ze nu toch al niet meer te stoppen was. Zachtjes drukte ze haar lippen op de zijne en meteen wist ze weer wat ze gemist had. Ze voelde hoe haar hart tekeer ging en besefde eigenlijk ook dat ze fout zat. Maar wat kon ze er aan doen? Misschien gaf ze toch te snel toe, maar Melian kon het eventjes niets schelen. Ergens vond ze het fijn om Amycus weer te zoenen, niet dat Remus slecht was. Integendeel zelfs.

Het voelde alsof zijn hart elk moment uit zijn borstkas kon springen zo heftig gng het tekeer toen melian hem zoende, dit keer had ZIJ hem gezoend en niet andersom, al had hij het natuurlijk wel behoorlijk uit gelokt maar daar kon hij zich nu geen zorgen meer maken, hij dacht ook niet aan wat er zou gebeuren als Voldemort of Remus erachter zouden komen. hij dacht eigenlijk helemaal nergens meer aan alsof zijn brein nu een grote mistwolk waardoor je niets meer helder zag. Hij zoende terug, eerst rustig, en daarna wat heftiger, het verlangen om haar helemaal weer voor zichzelf te hebben was onwijs groot. De hand die eerder op haar been had geleden lag nu om haar middel en hij drukte haar dichter tegen zich aan,zodat hun lichamen in volledig contact met elkaar stonden.

Melian kon nou niet zeggen dat ze hier niet van genoot. Zachtjes duwde ze Amycus achter uit en ging half op hem liggen. Ze zoenden hem nog steeds en vergat alle mogelijke problemen die ze hierdoor kon krijgen. Zachtjes streelde ze over zijn borstkast en gaf hem nu speels kusjes in zijn nek. Ze glimlachte eventjes. 'Wat zijn we weer fout bezig.' zei Melian toen met een uitdagende glimlach. Ze hoopte maar dat Amycus nu opeens af zou haken, dat haatte ze zo erg. Melian ging wat meer op hem liggen en begon hem steeds meer uitdagender te zoenen.

Amycus grinnikte ook en gromde instemmend, en of ze fout bezig waren dit zou zijn dood kunnen betekenen, en waarschijnlijk het einde van de relatie tussen Remus en Melian maar op het moment kon hij der nou niet echt mee zitten, integendeel. "k heb dit zo gemist mels" zei hij zacht toen ze zijn lippen eindelijk eventjes met rust liet en verder ging met zijn hals van kusjes te voorzien, zijn handen gleden over haar hele lichaam tot ze op het punt kwamen dat ze onder haar shirtje door konden en gleed over haar blote rug, bij haar bh bandje aangekomen maakte hij die los, ze had dan nog wel der shirt aan maar dat zou waarschijnlijk niet eens meer zolang duren of ze was ook daarvan verlost.

Melian glimlachte. 'Ja ik ook.' gaf ze toen toe. Ze zoende Amycus weer voor eventjes en gooide toen de hele zooi uit. Nu begon zo langzaam Amycus broek los te knopen en bleef hem met een speelse blik aankijken. Melian dacht eventjes niet meer aan Remus, of alle andere mensen die hier niet zo blij mee zouden zijn. Zoals Severus en haar kindjes. Melian drukte haar lippen weer op die van Amycus. Ze merkte nu pas dat de bank eigenlijk best krap was. Hopelijk zou ze er niet vanaf donderen, dat zou namelijk best genant zijn.

Amycus wilde zo snel mogelijk zijn kleding ook uit hebben zoals zij, naja ze zat enkel nog in der slip..maar goed,
even later was hij ook kleding loos op zijn boxer na en drukte hij ook weer vurig zijn lippen op die van haar, "Zullen we naar de slaapkamer gaan" fluisterde hij hees. Het liefste ging hij nu even nergens heen bleef hij waar hij was en nam hij haar hier op de bank maar als ze er vanaf zouden pleuren zou het zooo weird zijn, alsof ze dan beiden een klap op hun hoofd naar de realiteit krijgen en dan zou mels waarschijnlijk zichzelf zo schuldig voelen, zou ze later tog wel waarschijnlijk maar daar dacht hij nu even niet aan.

Melian had nu dus bijna al haar kleding, net zoals Amycus. 'Goed idee.' zei Melian toen Amycus voorstelde naar de slaapkamer te gaan. Melian stond op en trok Amycus, voor zover dat ging, omhoog. Ze had geen idee waar ze heen moest. Melian kuste Amycus weer en keek eventjes achterom, dat ze nu niet op d'r bek zou gaan door wat verdwaalde kleding stukken die hier lagen. Haar verlangens naar Amycus werden nu steeds groter. Melian liep achter uit de trap op en trok Amycus nog steeds met haar mee. Lang wachten kon ze niet meer.

Amycus liep gedwee achter haar aan ervoor zorgend dat hij ook niet op z'n bek ging door alle kleren die over de grond verspreid lagen..letterlijk het enige kledinstuk lag in de hoek van de kamer terwijl het andere op de tafel lag...Hij zoende mee en ging haar toen voor naar de slaapkamer waar hij haar op bed neer legde en boven op haar ging liggen om vervolgens weer gewoon gezellig verder te zoenen, ondertussen was haar slip ook uit (had hij ff tussen door snel gedaan jaja) en ging met z'n hand tussen haar benen. Hij kon het ook niet lang meer uithouden.

Remus begon te ijsberen door zijn kantoortje, het voelde niet goed gewoon. En waar Bleef Melian, der zou toch niets gebeurd zijn? hij begon zo erg te twijfelen dat hij niet meer wist waar hij het zoeken moest en verslagen op een stoel zakte, hij hoopte maar niet dat Mel en Amycus weer aant vozen waren, hij zou echt neit weten wat hij dan zou moeten doen...

Melian liet vond het fijn dat ze nu tenminsten de ruimte hadden. Ze liet Amycus alles toe en streelde hem zachtjes in zijn nek met haar vinger.
(bla bla bla ik skip ff hoor, anders vind ik het fucking ranzig worden )
Melian hijgde nog eventjes na en drukte nog eventjes vluchtig haar lippen op die van Amycus. Ze moest eerlijk toegeven dat ze hier van had genoten. Ze keek naar Amycus en glimlachte. Opeens schoot Melian in de stress. 'Hoe laat is het?' vroeg ze. Melian was Remus en de hele andere fanclub vergeten. Zeker dat ze nu problemen kreeg. Melian ging recht op zitten en keek naar Amycus, nu met een serieuze blik.

Amycus had zijn arm nog steeds om haar heen en had een flauwe glimlach op zijn gezicht, die spontaan verdween toen ze over de tijd begon, ze waren bijna 2 uur gezellig bezig geweest, (voorspel etc(A))en waarschijnlijk zat Remus nu helemaal in de stress..hij kon het hem echter niet kwalijk nemen zelf zou hij nou ook niet bepaald rustig op z'n kont zitten wachten tot z'n vrouw (wat Mels tot zijn spijt niet was) thuis kwam. Hij tilde met enige tegenzin zijn arm op om op zijn horloge te kijken en werd lichtelijk bleek "4 uur...je..bent hier bijna 2 uur geweest" zei hij langzaam. Hij keek haar aan en wist dat ze nu helemaal in de stress zou schieten.

Melian stond snel op. 'Ohjeetje, nu ben ik echt de lul.' zei Melian zachtjes en ze begon haar kleding bij elkaar te rapen. Vervolgens trok ze alles weer aan een zocht naar een spiegel. 'Amy, heb je ergens een spiegel?' schreeuwde Melian naar boven, aangezien ze naar beneden was gelopen omdat daar de rest van haar kleding lag. Melian deed haar kleding recht en streek het vervolgens glad met haar hand. Nu moest ze toch echt een reden gaan bedenken waarom ze zo laat was. Wat moest Remus nu wel niet van haar denken? Hopelijk was hij afgeleid en had hij niet door dat het al 4 uur was. Misschien kon ze zeggen dat ze al een tijdje op Zweinstein was, maar zulke belangrijke dingen moest doen dat ze was vergeten om eerst nog eventjes langs hem te gaan om te melden dat ze er weer was. Maar Melian vroeg zich af of Remus haar dan wel zou geloven.

Amycus was overeind gesprongen had zijn boxer en broek bij elkaar gegrist en had die aangedaan, "Hier Mels, badkamer" zei hij wijzend naar de deur die naar de badkamer leidde. Hij vond het alles behalve leuk dat ze nu al weg moest, het liefste had hij haar bij zich gehouden maar hij wistdat het niet kon en dat dit waarschijnlijk weer eenmalig was tot ze elkaar waarschijnlijk weer zouden zien, maar de kans was klein dat Remus haar nog eens alleen met hem liet, sterker nog, waarschijnlijk zou Remus haar helemaal nergens meer alleen naartoe laten gaan met recht daar net van maar het belette hen om het nog eens te herhalen. Hij keek toe hoe Melian Paniekerig in het rond rende "Denk je dat Lupos boos zal zijn?"vroeg hij. Natuurlijk zou Remus boos zijn, dacht hij, hij kende hem alleen maar boos eigenlijk...

Melian liep de trap gehaast weer op en liep de badkamer in. Haar haar zat nog redelijk normaal, maar toch bracht ze het weer eventjes goed in model zodat Remus er hopelijk niets aan zou merken. Melian keek naar Amycus. 'Als hij er achter komt ben ik echt de lul.' zei ze zuchtend. Melian keek naar Amycus. 'Ik moet nu echt gaan.' zei ze. Ze gaf hem nog een kus en liep toen de badkamer uit. Zo de deur uit. Melian was zo in de stress dat ze haar toverstok vergat, die nu dus nog bij Amycus ergens in het huis bleef liggen...

Amycus keek triest toe hoe Melian zichzelf fatsoeneerde, kuste haar even snel terug en liep met haar mee naar de deur, die hij nadat ze was verdwenen met een klap dichtdeed en weer op de bank neerzakte,.."kut" gromde hij toen hij Mels toverstok op de tafel zag liggen, en nu zou ze zeer zeker dood zijn als Remus merkte dat ze haar toverstok hier had laten liggen...Amycus kon er nu echter weinig aan doen, hij kon niet eens in de buurt van de school komen door de beveiligende spreuken..hij zou dus moeten wachten tot ze hem weer op kwam halen...gheghe...De tijd die hij zojuist met Mel had gedaan verdween even uit zijn hoofd toen hij dacht aan wat Anna te wachten stond, aan wat er met haar aan de hand was en dat het nu zijn schuld was dat ze nu waarschijnlijk zich nog kutter voelde dan dat ze al deed. Zodra hij de kans had zou hij haar geruststellen en zeggen dattie niet meer boos was en dat hij er voor haar zou zijn, Hij kon ook niet anders, ouders moesten er voor hun kinderen zijn en hij had dat nou niet echt laten blijken. toen hijdat had besloten ging hij weer met z'n gedachten terug naar Melian.

Remus keek elke keer benauwd op de klok, er was 2 uur verstreken sinds hij Dane en Anna terug waren gegaan naar Zweinstein en hij Mels had achter gelaten bij Amycus, hij was bang dat er wat was gebeurd en stond op het punt om haar op te gaan halen daaro kijken of ze wel okee was, tot hij haar aan zag komen op het terrein, hij bleef bij de poort staan wachten met een dodelijke blik, hij kon aan haar zien dat ze nerveus was, bang...en hij had zo'n vermoeden waarvoor ze dan wel bang was..zijn reactie.

Melian zag Remus al en nu moest ze toch echt met een betere smoes komen. 'Hoi schat.' zei Melian zo vrolijk mogelijk en ze glimlachte. Oh oh, foute boel dacht Melian meteen toen ze Remus blik zag. Haar ogen straalde angst uit, want ze wist dat ze nu echt zwaar de lul was. Hier kon nog moeilijk omheen gedraaid worden. Melian zweeg en liep naar binnen. Daar wachten ze op Remus, of moest ze er toch maar snel vandoor gaan? Melian schoot nu nog meer in de stress en keek weer naar Remus. Hopelijk begon hij niet kei hard te schreeuwen nu ze in de hal waren, waar verschillende leerlingen rond dwaalde.

Remus snoof schamper toen ze hem begroette met 'schat' hij ging haar achterna zonder ook maar 1 woord te zeggen en ging haar voor terug naar zijn kantoortje waar hij zich omdraaide, hij keek nu niet meer boos, eerder..verdrietig en onzeker "was het gezellig bij Amycus" gromde hij, zijn stem was echter nog steeds doods en kil iets wat vaak rillingen bezorgde bij zijn kinderen als hij chagrijnig was, maar nu hoefde hij geen weerwolf te worden en was dat dus ook niet de reden van zijn slechte kut humeur.

Melian volgde Remus braaf naar zijn kantoortje. 'Het spijt me dat het zo lang duurde, maar we hadden nog het een en ander te bespreken.' loog Melian. Remus kende haar lang genoeg om te weten dat dit een dikke leugen was, maar het beters kon Melian op het ongeblik niet bedenken. Nerveus draaide ze aan een ring om haar ringvinger. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Melian was bang dat ze Remus dan alleen maar nog kwader zou maken dan dat hij nu al was. Hopelijk zou Remus ook z'n mond houden tegen hun kinderen, anders kreeg Melian daar ook nog gezeik mee en daar had ze echt geen zin in. Ook al wist ze dat dit toch uiteindelijk haar eigen schuld was en dat ze hier zelf voor had gezorgd. Meteen kreeg Melian spijt.

Remus verstijfde "Ja vast, wat hadden jullie zoal dan te bespreken? Het kan moeilijk zo belangrijk zijn geweest allemaal dat het 2 uur moest duren, en ik dacht dat je hem niets meer te melden had na de laatste keer dat je hem had gezien?"vroeg hij. Hij zakte neer op z'n bureaustoel en verdomde het botweg om Melian nu aan te kijken. hij wist dat ze loog maar hij wilde eens zien hoe ver ze wilde gaan om zichzelf te beschermen...Hoe ver ze zou gaan om Amycus te beschermen waarschijnlijk, hij wist tog wel wat er waarschijnlijk was gebeurd hij had al zo het gevoel gehad dat het niet goed zat toen ze bij hem waren, de blik die Melian had tegen Amycus en hoe Amycus op haar reageerde het gaf hem de rillingen en hij kon het niet laten super jaloers te zijn. Melian behoorde van hem te zijn..niet van een dooddoener die hen enkel problemen had gegeven en die zijn eigen dochter het liefste eens goed vervloekte ofs.

Melian liep naar het raam en stond nu met haar rug tegen Remus gekeerd. Ze besefde nu pas dat ze echt een hele erge domme fout had gemaakt en hier Remus echt pijn mee deed, maar sorry zeggen hielp niet. Dat wist Melian zeker. Ze staarde uit het raam. 'Wat zou jij doen in mijn situatie?' vroeg Melian toen zachtjes. Ze zuchtte, stomme vraag. Melian wist natuurlijk dat Remus veel beter dat soort dingen kon weerstaan en ook zeker veel meer te vertrouwen was dan zij. Het deed haar pijn om Remus zo te zien en Melian kwam snel tot een besluit dat ze nooit meer zo ver zou gaan met Amycus.

Remus keek haar lang aan, zweeg een hele tijd, toen ze vroeg wat hij zou doen in haar situatie gromde hij zacht "In elk geval niet hetgeen wat jij hebt gedaan" hij stond nu weer op en begon te ijsberen, hij snapte niet waarom ze het nu weer had gedaan...was hij niet goed genoeg voor haar? had hij iets fout gedaan? of was Amycus gewoon veel beter dan hem? Knapper waarschijnlijk zowiezo, maar hij wist dat Mel niet zozeer op uiterlijk af ging. Hij keek haar weer aan het huilen stond hem nader dan het lachen en hij schudde zijn hoofd "Ik snap het niet Melian...waarom? Wat heb ik gedaan dat je me dit aandoet? alweer" vroeg hij gebroken.

Melian voelde een aantal tranen opkomen. Het begon echt pijn te doen nu om Remus zo te zien. 'Ik weet dat je niets hebt aan m'n excuus, maar toch; het spijt me, Reem. Ik doe het echt niet om je pijn te doen of om je te kwetsen, maar ik geef misschien te makkelijk toe aan een oud gevoel wat altijd goed heeft gevoeld.' zei Melian half snikkend. Haar handen begonnen te trillen. 'Ik weet niet, maar het lijkt wel alsof hij iets betoverends over zich heen heeft wat ik gewoon niet kan weerstaan.' Melian bedacht zich nu opeens dat haar toverstok helemaal niet in haar zak zat. 'Kut..' zei Melian toen zuchtend.

Remus keek haar belazerd aan "iets betoverends?" sputterde hij vol ongeloof. "Als je weet dat je zo makkelijk aan hem toegeeft waarom kwam je dan niet gewoon meteen met ons mee terug naar zweinstein maar bleef je bij hem?" hij hoorde haar kut zeggen en het kon hem even totaal neit boeien wat er dan zo kut was voor haar het intresseerde hem ook totaal niet "ongeloofelijk, Mel dit is nu al de 2e keer..." zei hij zacht en hoofdschuddend "Ik weet het even niet meer..."

Melian ging zo ver mogenlijk uit de buurt van Remus staan en durfde hem gewoon niet aan te kijken. Zijn blik straalde vast nog meer verdriet uit dan Melian in zijn stem kon horen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. 'Hoe zou jij het vinden als er opeens verteld werd dat je dochter zwanger zou zijn en mensen hem daarna meteen smeren.' zei Melian. Ze wist eigenlijk niet waarom ze het opnam voor Amycus, Remus bleef toch uiteindelijk de belangrijkste persoon in haar leven. Waarom had ze toch zoiets stoms gedaan? Het voelde een uur geleden nog zo goed, nu dus niet meer. Ze keek naar beneden en durfde Remus echt niet meer aan te kijken. Wat deed ze haar gezin toch aan. Waarom dacht ze nooit vooruit?