Bleed forever

Remus
Remus voelde een rilling over z'n rug gaan toen Melian aanbelde en voelde zich alles behalve op zijn gemakt. Hij sloeg z'n armen over elkaar en keek naar de grond wachtend tot de deur open zou gaan, wat hij aan de ene kant niet hoopte maar aan de andere kant..dan zouden ze een andere keer terug moeten komen en daar zat Remus zou niet bepaald op te wachten (Duh) Hij had zijn toverstok in zijn hand , no way datie zonder stok bij Amycus in de buurt zou komen.

Amycus
Amycus verstijfde toen hij ineens de deurbel hoorde gaan, who the fuck kon dat nou weer zijn? dacht hij nijdig. de enige die wisten dat hij hier zat waren de dooddoenrs en heer voldemort...hij dacht er natuurlijk niet aan dat Mels ook van zijn huidige verblijfplaats wist en zijn dochter had hij het niet eens verteld, dat was beter voor haar. Hij stond langzaam op en keek geërgerd toen hij de deur open deed, voor een seconde was hij verstijfd van verbazing toen hij zag dat Remus, Melian,Anna en de zoon van Remus en Melian voor de deur stonden, ook zij leken niet bepaald blij met het idee bij hem in de buurt te moetren komen, Amycus blik gleed over Anna die er alles behalve kalm bij stond en zelfs bang leek te zijn voor hem. Zijn blik bleef hangen bij Remus "Wat moeten jullie"vroeg hij kil, zijn toverstok had hij ook alweer in zijn hand, en zag dat Remus zich meteen schrap zette om in de aanval te gaan

Melian
Melian keek naar Amycus en probeerde een lieve blik op te zetten, wat een beetje mislukte. 'Mogen we misschien eventjes binnen komen?' vroeg ze zachtjes met een lief stemmetje. Melian hoopte dat de sfeer relaxt zou blijven, niet dat die nu relaxt was maar toch. Melian voelde eventjes in haar broekzak en voelde daar haar toverstok zitten. Voor het geval iemand opeens de aanval opende. Melian keek weer naar Amycus. 'Het is belangrijk.'

Dane
Dane keek naar Amycus. Jezus wat zag die er slecht uit. Dane vond het net lijken alsof hij al weken ergens in de bosjes sliep. Amycus stem jaagde Dane ergens een beetje angst aan, maar hij bleef kalm. Dane wou Anna niet bang maken als hij ook opeens begon te stressen en te flippen. Dane keek naar zijn vader en zag dat hij zijn toverstok vast hield. Dane had zijn eigen toverstok nu ook gepakt, voor het geval dat.

Remus
Remus snoof zacht toen Melian een soortement van poging deed om een liefe blik op te zetten en een lief stemmetje, Het ergerde hem nog steeds meer dan wat dan ook dat hij van haar hield. Hij keek naar Amycus die naar Melian staarde, zijn mond was open gevallen en Remus rolde met z'n ogen "voor je begint te kwijlen is het misschien verstandiger om naar binnen te gaan, voor het geval je het nog niet doorhad zijn wij hier nou niet bepaald op ons gemakt" gromde hij zacht.

Amycus
Amycus blik gleed over Melian en zijn mond was met een zachte plop open gevallen, ze zag er beter uit dan dat hij zich van de laatste keer kon herinneren...misschien was dat omdat ze toen onwijs boos was geweest op hem en omdat Remus er toen achter was gekomen dat Mels en hij een affaire hadden gehad...Amycus blik schoot naar Remus en zijn blik stond weer op kil "best" gromde hij boos en hij ging hen voor naar binnen. Waar hij in de woonkamer bleef staan en zich weer naar hen omdraaide "Nou wat is er zo belangrijk, dat jullie hier zijn en mijn dochter met jullie mee hebben?"

Melian
Melian keek eventjes kwaad naar Remus. Hij moest echt eventjes inhouden. Ze ging eventjes naast Remus staan voordat ze naar binnen stapte. 'Lief, hou je een beetje in okee? Anders krijgen we hier straks nog een gevecht om niets.' zei Melian zachtjes tegen Remus, zodat alleen hij het kon horen. Melian glimlachte kort naar Remus en liep toen naar binnen. Ze keek eventjes naar Amycus. Melian hoopte dat ze Amycus rustig kon houden zolang ze hem lief aan bleef kijken. Ze keek naar Remus. Moest zij nou het hele verhaal gaan vertellen? Hopelijk was er iemand zo slim om het woord van haar over te nemen.

Dane
Dane stapte naar binnen, als laatste. Hij liet Anna voorgaan, maar toen ze binnen waren pakte hij haar hand weer vast. Dane liep naar de woonkamer en ging op de bank zitten. Eigenlijk had hij wel trek in cola ofzo, maar hij waagde maar geen poging om het te vragen. Dane trok Anna naast zich op de bank en keek naar zijn ouders. Zijn moeder leek nog wel het relaxt van allemaal en zijn vader leek wel vuur te spuwen.

off
hahahahha ik ga helemaal dood hiero xD hahahaaha

Remus
Remus keek verontwaardigt toen Melian hem even een boze blik toewierp en gromde iets dat leek op 'best als hij maar stop met jou aangapen' maar het was niet helemaal duidelijk of dat het precies was Hij ging achter Melian aan en besloot dat het het beste was om zo min mogelijk naar Amycus te kijken zodat hij ook niet kon zien hoe Amycus naar Melian keek. Hij sloeg wederom zijn armen over elkaar en wachtte droog af tot melian zou beginnen met praten. No way dat hij alles ging uitleggen tenzij hij erg graag dood wilde maar hij hield op het moment van zijn leven dus liet hij het maar aan Mels over.

Amycus
Amycus zag Melian en Remus tegen elkaar fluisteren en er ging een steek van Jaloezie door hem heen. Mels had voor de weerwolf gekozen, in plaats van voor een rijke dooddoener...wat had Lupos dat hij niet had?..oh jah geen dooddoener teken !! riiight dat was het. Hij zakte neer op een stoel ver uit de buurt van Remus zijn toverstok en Remus zelf, Remus zag er namelijk uit alsof hij elk moment kon exploderen en hij wilde niet in de buurt zjin als dat werkelijk gebeurde. alsof het een tijdbom was die op scherp stond..."Nou?"vroeg hij aan Melian met een wat mildere stem.

Melian
Het zag er naar uit dat zij dit keer de lul was om het hele verhaaltje nog eens te vertellen. Ze zuchtte. Melian keek naar Anna en haar zoon en was blij dat het leek dat Dane er weinig van had. Melian ging tussen Remus en Amycus staan zodat hun blikken moeilijk konden kruisen. Ze sloeg haar armen over elkaar heen. 'Nou..' Melian wou het echt niet vertellen, maar ze moest het doen. Melian haalde nog een keer diep adem en keek recht in de ogen van Amycus met een zo rustig mogelijke blik. 'Anna is zwanger.' gooide ze er snel uit. Hopelijk had hij het verstaan, anders moest ze het herhalen en daar had Melian echt geen zin in. Ze moest rustig naar Amycus blijven kijken van haarzelf, hopelijk voorkwam ze zo een ontploffen van woede.

Dane
Dane begon nu echt super erge dorst te krijgen. Kon hij niet ff naar de wc en de kraan leeg zuipen? Hij keek naar zijn moeder die het snel vertelde. Zucht, nu kon de oorlog uitbreken. Dane keek naar Amycus en van Amycus naar zijn vader. Wat nu? Hij wist het echt niet. Dane hoopte maar dat Amycus met een bosje bloemen kwam aanzetten ofzo, maar dat zal echt niet gebeuren. Dat wist Dane echt wel. Hij vond het hier maar super droog en eigenlijk wist hij niet wat hij moest zeggen. Misschien was niets zeggen dan toch wel het beste, anders zou Amycus toch alleen maar boos worden ofzo.

Remus
Remus wist dat Mels tussen hem en Amycus in ging staan zodat de kans kleiner was dat ze elkaar aan zouden vliegen maar tog, als Amycus boos zou worden en iemand aan zou vallen zou hij er persoonlijk voor zorgen dat Amycus degene was die eindigde als een klein hoopte onnatuurlijkheid. Hij hoorde zelf amper wat Mels zei en betwijfelde echter of Amycus het dan wel had gehoord gezien Mel dichter bij hem stond dan bij Amuycus maar hij zou het wel zien...Remus blik gleed even naar Dane die erg verstandig zijn mond hield en Anna die er alles behalve op der gemak bij zat en het leek alsof ze het liefste keihard weg wilde rennen.

Amycus
Amycus bleef heel even stil, probeerde even te ontcijferen wat Mels had gezegt, hij hoorde alleen de naam van haar dochter en wat er daarop volgde kon hij niet goed verstaan. HIj liet zijn blik ook even naar Anna en Dane gaan, keek naar Anna die bleek zag, naar Dane die zeer nerveus was en toen viel het kwartje, hij gromde zacht en dreigend en hield zijn toverstok wat steviger vast, direct zag hij ook Remus weer op scherp staan. "Echt waar joh" zei hij met ingehouden woede, hij keek weer naar Anna met een dodelijke blik en ontplofte toen helemaal en viel tegen haar uit "BEN JE WEL HELEMAAL LEKKER?? HEB JE WEL DOOR WAT DIT BETEKEND? JE HEBT IETS MET EEN ORDE LID WAT DENK JE DAT DE ANDERE ZULLEN DENKEN?? EN WAAROM MET HÉM?!"Hij knikte woest naar Dane en Anna kroop in elkaar. Remus schoot ineens voor Anna en Dane en leek nu letterlijk vuur te spuwen, nog net niet maar zijn ogen schoten wel vuur en Amycus deinsde terug.

Melian
Melian pakte Amycus vast bij zijn shirt zodat hij niet op Anna zou afstormen om haar een kopje kleiner te maken. Eigenlijk had ze zin om Amycus terug op zijn stoel te duwen en op zijn schoot te gaan zitten, zodat hij dan niet meer weg kon. Maar Melian wist dat Remus haar dan van Amycus schoot zou sleuren en dan verschrikkelijk boos op haar zou worden. Wat ze ook nog kon doen was Amycus op zijn bek pakken, maar ook dat zou Remus niet waarderen en daar was ze het helemaal mee eens. Maar dan zou Amycus wel zijn mond houden. 'Amycus rustig. Het is je dochter, niet een stuk vuil.' zei Melian en ze ging dicht bij hem staan.

Dane
Dane sprong op van woede en pakte snel zijn toverstok. Het was dat zijn moeder ervoor stond, anders had Amycus al tientallen vloeken te pakken gehad. Hij keek naar zijn vader en hoopte maar dat hij een oplossing wist. 'Vind je dat wel normaal om te zeggen he? We konden er toch ook niet aan doen? Wil je nu je dochter afmaken ofzo? Volgens mij spoor je echt niet man.' zei Dane zonder te beseffen dat hij dat net zei. 'Oeps.' zei hij droog. Nu had hij Amycus waarschijnlijk nog bozer gemaakt.

Remus
Remus had zijn toverstok op Amycus gericht en keek woedend "Denk nou niet dat ze niet heel goed weten wat voor gevolgen dit alles kan hebben"zei hij rustig, hij hield zich met al zijn wilskracht in om Amycus niet zelf aan te vliegen. Hij hield zijn arm voor Dane zodat Dane niet zelf Amycus zou gaan aanvallen en keek hem waarschuwend aan "Misschien is het nog niet in de kop doorgedrongen, maar Dane en Anna houden van elkaar, en als je iets probeert, krijg je met my te maken" nu klonk de dreiging en boosheid wel duidelijk door in zijn stem en was zijn woede bijna tastbaar.

Amycus
Amycus was zich er vaag van bewust dat Melian hem tegen probeerde te houden door aan zijn shirt te trekken, het enige wat hij nu zag was Remus die hem belette zijn dochter eens een goede klap te geven, maar hij was zo slim genoeg om uit de buurt van Lupos te blijven wetende dat hij anders niet erg lang meer zou leven.
Hij stopte met het proberen Melian van zich af te schudden en pakte haar pols trok haar hand los van zijn shirt maar liet haar pols niet los. Remus leek dat zo mogelijk nog minder leuk te vinden en hoopte dat Melian er zelf wat van zou zeggen anders zou hij er wat aan doen. Amycus haalde zwaar en diep adem en keek nog steeds dodelijk.

Dane
Dane keek naar zijn vader. Hij was echt super kwaad nu op Amycus. 'M'n vader heeft gelijk. Ik hou van Anna en ik zal haar nooit alleen laten.' zei hij. Dane keek naar Amycus en had nog steeds zin om hem te vervloeken. Hoe kon hij zoiets vals over zijn dochter zeggen? Zijn bloed eigen dochter! 'Anna hoopte dat haar vader er eindelijk voor haar zou zijn en niet zou gaan flippen. Snappen dat het een ongelukje was en haar door dit alles heen halen. Niet haar helemaal uitschelden en zeggen dat ze niet goed is.' zei Dane redelijk kalm.

Melian
Melian liet het toe dat Amycus haar pols vast hield. Zolang hij haar pols vast hield, zou ze hem tegen kunnen houden. Melian hoorde wat haar zoon zei. 'Dane heeft gelijk, Am. Anna heeft je nodig en ze heeft er niets aan als je zo tegen haar doet.' zei Melian zachtjes. Ze keek hem weer recht in zijn eigen ogen aan. Ze hoopte dat ze een beetje rust uitstraalde, zodat iedereen zou kappen met elkaar aanvliegen en al dat geschreeuw. Melian zag vanuit haar ooghoek dat Anna helemaal in elkaar was gedoken. 'Moet je je dochter nu zien, ze is bang voor je.' zei Melian, maar ze vroeg zich af of dit wel slim was geweest om te zeggen.

Remus
Onder andere omstandigheden, zou Remus Amycus wel zijn aangevlogen, maar Melian stond er tussen en wist Amycus redelijk te kalmeren, zijn ogen werden zachter toen hij weer naar zijn dochter keek.
Remus liet zijn arm die hij nog steeds voor Dane had weer zakken, ervan overtuigd dat Dane Amycus niet aan zou vliegen. Remus keek naar Amycus die aanzienlijk rustiger begon te worden, en op een gegeven moment (eindelijk) De pols van Melian los liet en in de stoel zakte.

Amycus
Amycus staarde voor een paar seconden woedend naar Dane, toen werd hij kalmer, Zelfs Remus leek te bedaren. Amycus plofte neer op de stoel waar hij eerder uit was gesprongen klaar om iemand aan te vallen en zakte onderuit "geweldig"gromde hij boos. Hij hoorde niet eens dat Melian zei dat Anna bang voor hem was. dat was nogal overbodig namelijk hij zag dat Anna bang voor hem was en op het moment kon hij het niet opbrengen om haar te troosten, niet nu, misschien als hij alles had weten te verwerken.

Remus
Remus ging bij Melian staan "Oke hij weet het laten we terug naar Zweinstein gaan, het is niet waarschijnlijk dat er nog iets zinnigs uit hem komt nu" zei hij zacht. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg, en het liefste nu meteen zodat ze zich allemaal weer wat beter voelde...naja hij had op het moment het idee dat Melian zich wel op der gemak voelde en dat was een van de redenen dat hij eigenlijk weg wilde...de hoofd reden dat hij eigenlijk weg wilde.

Dane
Dane was blij toen Amycus gekalmeerd was en hij zuchtte opgelucht. Zo, dat hadden ze ook weer gehad. Hij ging naast Anna zitten en sloeg troostend zijn armen om haar heen. Dane vond het super zielig voor haar en hij hoopte haar een beetje kalm te krijgen op deze manier. Dane hoorde wat zijn vader zei en vond dat een goed idee. Hij had het hier wel weer gezien en bovendien had Dane nog steeds vreslijke dorst.

Melian
Melian zuchtte. Gelukkig waren er geen gewonden gevallen. Ze keek achterom naar Remus. 'Reem, we kunnen hem toch niet zo achter laten? Anders ga jij maar alvast met Dane en Anna.' stelde Melian voor. Ze vond het zielig om Amycus zo te zien. Vele dachten altijd dat Dooddoeners geen gevoelens hadden, maar Melian wist zeker dat dit Amycus wel raakte en wou hem nu niet alleen achter laten.

Remus
Remus was eigenlijk niet bepaald van plan geweest weg te gaan zonder Melian, en al helemaal niet als het om Amycus ging. Hij snoof even en keek opstandig, hij weigerde botweg om haar alleen te laten met hem. Het was niet dat hij haar niet vertrouwde, integendeel..hij vertrouwde Melian wel..Maar Amycus niet. Hij keek naar Dane en Anna en moest toen toegeven dat hier nog langer blijven niet goed zou zijn voor die twee en hij knikte met ernstig veel tegenzin "Best. maar blijf niet te lang weg oke" hij keek haar bezorgd aan voor hij een kus op haar lippen drukte en Dane en Anna wenkte dat ze met hem mee moesten komen, hij liep alvast naar buiten en wachtte op Dane en Anna.

Amycus
Amycus keek van Melian naar Remus die wederom aant smoezen waren, op het moment dat Remus Melian een kus gaf balde hij zijn vuisten en keek weg. Moest hij dat persee voor zijn neus doen?? naja blijkbaar wel dus, hij was redelijk opgelucht en wat meer op zijn gemak toen remus weg liep en ontspande ook meer. Hij keek Melian aan en wachtte tot Anna en Dane ook pleite waren, het was lang geleden dat hij en Melian samen waren geweest en eigenlijk vroeg hij zich af of Melian nog wat voor hem voelde of dat ze echt helemaal voor Remus was gegaan...

Melian
Melian glimlachte naar Remus en beantwoordde zijn kus. 'Ik beloof je niet lang weg te blijven.' zei ze nog tegen Remus. Melian ging op de bank zitten en keek naar Amycus. Hopelijk ging hij er niet op los flirten, want daar kon Melian niet goed tegen. Dan zou ze te snel toegeven aan het gevoel dat ze ooit voor hem voelde. Melian keek naar Amycus en zag de blik in zijn ogen, maar de betekenis ervan kon ze niet ontdekken.

Dane
Dane had ook liever gehad dat zijn moeder gewoon braafjes mee naar huis was gegaan, ook al begreep hij ergens wel dat ze Amycus zo achter konden laten. Dane stond op en verliet het huis. Blij weer buiten te zijn. Hij keek naar zijn vader. 'Daar zijn we ook weer van af.' zei Dane opgelucht. Hij keek naar Anna en had nog steeds een arm om haar heen geslagen. Hopelijk ging het straks weer wat beter met haar als ze eenmaal weer terug op Zweinstein waren aangekomen.

Remus
Remus keek om toen Dane en Anna ook buiten waren en glimlachte flauw. "Inderdaad, laten we gaan" Hij verdwijnselde met zowel Dane als Anna bij zich, en liep zodra ze weer bij zweinsveld waren door naar de school. "Ik zie jullie later nog wel. geen zorgen Anna, je vader draait wel bij" zei hij nog een keer troostend tegen Anna voor hij zijn kantoor in glipte en Dane en Anna samen achterlatend.

Amycus
Amycus keek naar Melian "waarom ben je niet met hen meegegaan?"vroeg hij koeltjes. Hij wendde zijn blik even van haar af en zag nog net hoe Remus me Dane en Anna verdween. "Je man leek er niet bepaald blij mee te zijn jou te moeten achterlaten..bij mij" hij keek haar nu wel weer aan. Zijn blik bleef bij haar borsten heel even hangen voor hij haar weer recht aankeek.

Melian
Melian keek naar Amycus. 'Omdat ik zie dat het je wel geraakt hebt en ik laat je dan niet zomaar alleen, dat zou ik zelf ook niet willen als mij zoiets werd verteld.' legde Melian uit. 'Ik dacht dat je misschien er nog wel over wou praten.' zei Melian. Ze trok geergerd haar shirt wat hoger. 'Je moet weten dat Remus en ik er ook niet erg blij mee zijn, maar we kunnen er nu nog weinig aan veranderen en Anna en Dane hebben beloofd er goed voor te zorgen dus daar moeten we als ouders dan maar op vertrouwen.' Melian hoopte dat Amycus straks een beetje bij zou trekken, want ze vond het stom dat hij zo chaggie was. Ze zag hem liever blij.

Dane
Dane keek zijn vader nog na en liep toen samen met Anna terug naar het kasteel. Wat hij nu moest doen wist hij ook niet, misschien kon hij nog wat trainen voor zwerkbal. Al vond hij het ook weer zo lullig om Anna alleen te laten. Hij zuchtte. Wat een gezeur af en toe. 'Ik ga even naar de grote zaal.' zei Dane tegen Anna en hij liep weg. Misschien kwam hij nog wat vrienden tegen waarmee hij kon chillen ofzo.

Amycus
Amycus snoof schamper "zal best." hij ging weer wat rechter zitten "De laatste keer dat ik je zag kreeg ik tog zwaar de indruk dat je me het liefste grondig wilde vervloeken en nu wil je me ineens laten doen beseffen dat het niet erg is dat Anna en jou zoon een kind krijgen..." zei hij droogjes. Hij grijnsde besmuikt toen ze haar shirt wat hoger trok en rolde met z'n ogen.

Melian
Melian zuchtte. 'Dat is alweer een tijd geleden en dat ging ook om iets totaal anders.' Melian wist niet eens meer waarom het ging. Waarschijnlijk weer over die relatie die ze met Amycus had gehad. 'Sorry dan als ik je toen gekwetst heb, maar we kunnen nu moeilijk ruzie gaan maken terwijl onze kinderen ons nodig hebben.' zei Melian. Ze keek naar Amycus en leunde met haar hoofd op de leuning van de bank. 'Ik heb geen zin om ruzie met je te maken snap je?' zei Melian. Ergens hoopte Melian dat ze gewoon vrienden konden zijn zonder iets te voelen voor elkaar. Dan zou Remus daar ook blij zijn, naja blij dat vroeg Melian zich nog af maar het ging om het idee.

Amycus
Amycus snoof weer "Juist." zei hij rustig. Hij leunde iets naar voren en keek haar weer aan "Ik snap ook wel dat het niet slim van me was om te ontploffen waar Anna bij was maar wat had je dan verwacht? jullie staan ineens met z'n vieren op de stoep, en komen met dat nieuws, je geweldige man wilt me het liefste vermoorden en ik had al een slecht humeur" zei hij nors. Hij had zo geen zin in ruzie net als zij maar hij kon er weinig an doen dat hij een klotehumeur had. Hij zuchte diep en sloeg z'n handen even voor z'n gezicht. "Als dit nieuws uitkomt ben ik zo dood" gromde hij vervolgens.

Melian keek naar Amycus. 'Ik snap het ook wel, het was ook nogal wat onverwacht, maar we moesten het je toch een keer vertellen.' zei Melian. Ze zuchtte. 'Severus weet het al.' zei Melian. 'Misschien kan ik hem vragen zijn mond te houden tegen Voldemort?' stelde Melian voor. Maar eigenlijk was dat een best slecht idee. Ze zouden er toch wel achterkomen. 'Ik wou dat ik je daar veder mee kon helpen, maar ik heb niets te zoeken bij Voldemort dus het zou raar zijn als ik opeens op de stoep sta met de mededeling dat het mijn verantwoordelijk was, zodat ze jou niets aan zullen gaan doen.' zei Melian.

Amycus rolde met z'n ogen "Alsof Sneep iets tegen de heer van het duister kan doen als hij eenmaal weet wat er aan de hands is." zei hij langzaam "En weet ik, maar al zou je er wat aan kunnen doen zou ik niet willen dat je jezelf onnodig in gevaar brengt door naar hem toe te gaan" hij keek haar weer recht aan "Het is echt op een rot moment dat je dit kwam vertellen weetje. De heer van het duister is al in een kut humeur omdat Perkamentus er wel zo goed voor zorgt dat wij de school niet n kunnen,..nou snap ik wel dat jij der blij mee bent dat wij de school niet in kunnen maar het is geen pretje om bij een chagrijnige Heer te zitten"

Melian haalde haar schouders op. 'Ach ik weet het ook niet en het spijt me echt dat we het je op dit moment verteld hebben, maar we moesten wel.' zei Melian zuchtend. Er vielen wat plukjes voor haar ogen, maar had geen zin om ze weg te strijken. Ze keek naar Amycus. 'Ben ik even blij dat ik geen dooddoener ben.' zei Melian met een klein glimlachje. Melian vond het ergens wel fijn om nog eventjes alleen met Amycus te praten. Hopelijk maakte Remus zich maar niet al te veel zorgen om haar.

Amycus snoof weer "Ja nou" gromde hij. Hij twijfelde heel even en streek toen zachtjes de plukjes haar voor Mels ogen weg en deed die achter haar oor. "Soms zou ik ook willen dat ik geen dooddoener was geworden zou een hoop ellende hebben gescheeld" zei hij schouderophalend. Hij had zijn hand nog steeds op haar wang en glimlachte even kort.

Melian voelde meteen bij de aanraking van Amycus dat haar hart meteen als een gek tekeer ging. Ze glimlachte verlegen terug en legde haar hand op zijn hand. Ergens voelde het weer zoals vroeger, maar ze mocht echt niet toegeven aan dit gevoel. 'Iedereen maakt wel eens een foute keus.' zei Melian. Ze vond het ook zwaar balen dat Amycus een dooddoener was, anders had Remus hem misschien wel gemogen.

off
euh neeh, gewoon niet xD Remus had hem ook niet gemogen als het geen dooddoener was geweest hoor

Amycus lachte kort "Ja vertel mij wat." zei hij, hij had eigenlijk verwacht dat ze zjn hand weg zou halen ofs, maar in plaats daarvan legde ze enkel haar hand op die van hem en het voelde zo goed, en op de een of andere manier gaf het hem ook een voldoening, ze was dus tog niet helemaaaaal 100% voor remus gegaan anders had ze hem wel even duidelijk gemaakt dat hij haar niet aan mocht raken, dus ze voelde nog wel degelijk watvoor hem, gek genoeg kreeg hij nu de neiging haar te zoenen, maar wist niet zeker of ze dat wel zou toelaten...hij besloot het er maar nog niet op te wagen en bleef zo zitten zoals hij zat, zonder haar blik los te latne,