Breaking Dawn

Jasper wilde eigenlijk nog even niet terug maar er was toch niemand in het huis op dit moment dus knikte hij. Hij hield haar hand vast terwijl hij begon te rennen terwijl ook zijn gedachten in topsnelheid werkte, zij gaf zichzelf de schuld en dat sloeg nergens op en ze werd boos op hem omdat hij zichzelf de schuld gaf maar het was ook zijn schuld...dacht hij nijdig.

Alice struikelde de eerste paar stappen achter Jasper aan omdat ze niet had verwacht dat ze direct weg gingen, en omdat ze nog best slap was. Vervolgens rende ze met hem mee, maar kon ze hem nog net bijhouden -het was dat hij haar meetrok aan haar hand. Ze voelde langzaam hoe hij in haar hand begon te knijpen en vermoedde dat dit onbewust was. "Jazz..." zei ze zacht, maar hij reageerde niet en dus herhaalde ze het wat harder. "Jazz...?"

Jasper keek om en stopte langzaam "sorry" zei hij verontschuldigend toen hij haar gezicht dat nog bleker was dan normaal zag. Hij keek haar schuin aan met een diepe frons in zijn voorhoofd "moet ik je dragen?"vroeg hij toen.

"Nee... daar gaat het mij niet om..." Alice schudde haar hoofd en sloeg direct haar armen om hem heen toen hij stopte met rennen. "Je bent boos, Jazz... Wat is er?" Alice had zijn gave niet nodig om te weten dat Jasper boos was. Dat hij haar hand helemaal fijn kneep zei haar al genoeg.

Jasper fronste weer diep "T' spijt me. En ik ben niet echt boos...naja eigenlijk wel..niet op jou op mezelf" voegde hij er snel aan toe voor ze weer een hysterische huil aanval kreeg. Hij staarde naar de grond met nog steeds de diepe frons in zijn voorhoofd en met een bedachtzaam gezicht.

Alice keek Jasper bezorgd aan. Ze liet zijn middel los en legde haar hangen langs zijn wangen zodat hij haar wel aan moest kijken. "Waarom ben je boos op jezelf Jazz?" ze streek met haar duimen over zijn wangen en keek hem nog steeds bezorgd aan. "Voor zover ik zie is er geen rede voor jou om boos op jezelf te zijn." zei ze rustig, waarna ze op haar tenen ging staan en haar lippen zachtjes op de zijne duwde.

Jasper wilde er net tegenin gaan toen zij hem kuste en dus ging het nogal moeilijk om iets te zeggen. Hij zoende wel mee maar verbrak hem na enkele ogenblikken al "Om dezelfde reden die ik net al zei, hoe erg je het daar ook mee oneens ben" zei hij schouderophalend. -hij had toch gesegt dat hij zijn eigen belofte had verbroken haar ooit pijn te doen ensow-

Alice liet Jasper los en sloeg haar armen over elkaar waarna ze hem streng aankeek. "Jasper Whitlock Hale, het is níét jouw schuld." zei ze streng, en ze moest moeite doen om niet geïrriteerd of zelfs boos te raken. Hoe kon hij zichzelf er de schuld van geven als dat niet zijn schuld was?

Jasper keek sceptisch en rolde evne met z'n ogen.Hij haalde even diep adem -dat hij helemaal niet nodig had eigenlijk mrjhaaa het ging om het principe-en keek haar ook streng aan "tis soms jammer dat jij mijn gave niet heb, dan zou je weten wat ik bedoel" mompelde hij zachtjes.

Alice trok haar wenkbrauw op en draaide zich toen om. "Als je echt wilde dat ik het voelde had je het mij wel laten voelen." mompelde ze terug, waarna ze zijn hand pakte. "Kom, we gaan terug." ze begon te rennen, waarbij ze Jasper met zich mee nam.

Dit keer werd Jasper mee gesleurd en hij rende mee, tijdens het rennen begon hij weer te praten "Dat wil je niet voelen" mompelde hij. Hij sprong over een neergevallen boomstam en kwam voor Alice terrecht. Hij keek om en vertraagde zijn pas zodat zij weer naast hem kon komen rennen hij zou haar tempo aan houden zelf was hij veel sneller.

Niet veel later was het Alice weer die door Jasper mee werd getrokken, maar nog geen paar seconde daarna vertraagde Jasper zijn pas zodat zij hem kon bijhouden. "Dan wil je ook niet dat ik je begrijp." zei ze resoluut. Het kon misschien overkomen alsof ze Jasper utidaagde, of dat het haar niets kon schelen, maar geen van die dingen was waar.

Jasper besloot daar geen antwoord op te geven. Ze wist best dat hij het haar niet wilde laten voelen want dan zou hij haar zowiezo weer pijn doen door zijn eigen pijn en dat had hij al eeen keer gedaan en weigerde het nog eens te laten gebeuren. Hij rende zwijgend door tot ze weer thuis waren.

Alice liet Jasper's hand los toen ze bij het huis aan kwamen, en deed de deur voor Jasper open zodat hij als eerste naar binnen kon. Ze pakte Jasper's hand ook niet meer vast, maar dat was niet omdat ze daar geen zin meer in had of niet meer bij hem wilde zijn, ze vond gewoon dat hij eerst van zijn boosheid af moest komen voordat hij zich weer met haar bezig mocht houden. Alice ging zonder wat te zeggen naar boven, naar haar kamer, waar ze op haar bed neer plofte met haar deur dicht -al dan niet op slot.

Jasper ging beneden op de bank zitten n dacht na, er was helemaal niemand in het huis en dat was lekker, zo kon hij ongestoord nadenken en kalmeren.
Na ongeveer 10 minuten hield hij het niet meer en ging naar Alice. Hij deed gewoon de deur open zonder te kloppen, waarom zou hij ?xD en hij ging bij Alice zitten met een kalme blik op z'n gezicht.

Alice was op haar buik op het bed gaan liggen, en had haar armen om het kussen heen geslagen zodat die boller was dan normaal, en had haar gezicht erop gelegd. Ze had haar gezicht naar het raam, en niet naar de deur gekeerd en staarde afwezig naar buiten. Ze hoorde Jasper beneden wel, maar ze reageerde er niet op. Op een gegeven moment was ze zo diep in gedachten dat ze gewoon helemaal afgesloten was van de realiteit, en zelfs niet eens meer merkte dat Jasper naast haar kwam zitten op het bed.

Jasper merkte dat Alice weer helemaal weg was in haar eigen wereldje verzonken. Hij zei ook eerst niets en deed niets tot het wel erg lang duurde dat ze terugkeerde in de realiteit en dus streek hij teder met z'n hand door haar haar, als ze dat niet merkte dan was ze echt heeel ver weg en zou hij drastische maatregelen moeten treffen.

Alice staarde uit het raam, maar zag alles behalven het uitzicht dat het raam haar te bieden had. Ergens in de verte voelde ze iets zachts door haar haar gaan, maar dat was zo verweg dat het haar niet eens opviel. Alice was altijd al goed geweest in wegdromen, wat waarschijnlijk ook te maken had met haar gaven, zonder dat ze ooit ècht had gedroomd. Alice deed alleen aan dagdromen, zo erg dat ze het zelf vaak niet door had, en het dan haast onmogelijk was om contakt met haar te krijgen.

Jasper zuchte eventjes diep. goed drastische maatregelen dus' dacht hij met eendroog gezicht. Hij vond het niet zo heel erg eens kijken of Alice het net zo goed vond mwhaha -komt tie- hij twijfelde nog heel even maar dit was normaal als hij haar uit haar droom wilde halen anders reageerde ze gewoonweg NIET. Het was vrijwel onmogelijk om haar uit haar droom te halen en dus moest hij dit soort dingen gaan doen : Hij gleed plagerig met z'n hand over haar rug naar haar benen over haar kont en ineens tussen haar benen.

Alice bleef gewoon liggen. Wanneer ze lichtjes in dromenland was zou ze hier wel op hebben gereageerd, dat deed ze normaal ook. Vandaag niet. Vandaag was anders, ditmaal was het anders. Ze voelde het wel, voelde iets zachts over haar lichaam een strijken, maar het was alweer ergens in de verte waar het zo ver was dat het haar nauwelijks opviel. Even had ze de vraag in haar hoofd of het raam open stond en dit een warm briesje was, maar die vraag was al even snel weg als dat hij gekomen was. Alice had nog steeds geen vin veroerd, niet eens met haar ogen geknippert of adem gehaald.

Jasper keek droog >> -zoiets- en zuchte toen diep 'fijn ze is dus echt heelemaaal weg' dacht hij suf. Hij besloot het maar anders te doen en ging prompt op haar liggen met nog steeds zijn hand tussen haar benen, waar hij echter niet erg lang bleef, het was makkelijk om Alice een beetje op te tillen en om te draaien zonder dat ze het merkte, het was zo mogelijk nog makkelijker om haar broek los te krijgen en weer met z'n hand tussne haar benen te glijden., maar nu in haar broek(H)

Alice werd in haar dagdroom afgeleid door een zachte (voor haar) warme hand die ze over haar been voelde gaan. Ja, ditmaal voelde ze het wel, maar ze was nog steeds te diep weg om erbij na te kunnen denken dat Jasper dit deed om haar aandacht te krijgen, om haar uit het dromen te halen. Ze bleef -voor zover dat kon nu Jasper haar had verschoven zonder dat ze het merkte- gewoon liggen, maar had nu haar ogen dicht gedaan; een teken dat ze wel wat meer op deze wereld was dan ervoor.

Jasper liet zijn hoofd even hangen en zuchte geërgerd "verdomme" mompelde hij droogjes. Nu was hij het zat, hij haalde zijn hand terug en draaide haar helemaal op haar rug, hij hing nu boven haar en keek der eventjes aan, der ogen waren gesloten dus ze had wel wat gemerkt, niet veel maar wel wat! en dat was positief...naja..zoiets dan xD "joehoe Alice !Leef je nog?" vroeg hij plagerig hij blies zachtjes in der oor en zuchte weer droogjes toen ze weer niet reageerde. hij ging even recht zitten (op haar benen ahaha) en dacht na. goed, hoe ging hij dit in godsnaam doen? dacht hij...potverdorie...ineens had hij een ingeving, hij maakte haar blousje open en gleed 'weer' met zijn hand tussen haar benen met de andere gleed hij over haar buik naar boven en verder drukte hij zijn lippen nog eens even op die van haar, als ze nu niet bij zou komen zou hij het ook echt niet meer weten dan zou hij haar wel door elkaar schudden ofzow of van hetdak af gooien mocht dat nodig zijn.

off: Van het dak gooien? xD En hij was toch degene die zei at hij Alice niet pijn wilde doen? xD

-On:
Alice hoorde lichtjes, verweg, een stem die haar wat vroeg, maar ze was zo verweg dat ze niet ééns door had dat het Jasper was, of dat ze kon horen wat hij dan precies zei. Nog geen paar seconde later voelde ze zich omdraaien hoewel ze helemaal niets had gedaan, maar dat interesseerde haar niets, niet genoeg om wakker te worden. Op dat moment voelde ze twee handen, allebei een andere weg op gaand op haar lichaam, op haar blote huid. Sinds wanneer had ze geen kleding aan? Nog voordat ze daarop kon reageren voelde ze lippen op de hare. Jasper's lippen op de hare. Ze herkende zijn lippen zelfs in dagdromenland. Haar ogen gingen niet open, maar ze was wel wakker. Langzaam sloeg ze haar armen om Jasper's nek en trok ze hem meer tegen zich aan terwijl ze zijn kus beantwoordde.

Jasper zoende nog eventjes door tot hij er zeker van was dat ze in elk geval een beetje bij bewustzijn was en keek deer toen aan "zo hehe ben je weer terug in de realiteit?" vroeg hij glimlachend. hij hield lekker zijn handen waar ze waren en was ook nie van plan die snel weg te halen tenzij zij dat vroeg.