Lord of the rings two towers, new story

Legolas had gezien hoe Idrial van haar paard af donderde en weer opstapte, hij zag wel dat ze zich pijn had gedaan en onder luid protest van Gimli reed hij naar Idrial toe 'alles goedd?" vroeg hij kalm hij probeerde de bezorgde klank in zijn stem te onderdrukken wat redelijk lukte.

"ja het gaat wel, mnaak je geen zorgen om mij."Zei ze zachtjes tegen hem, ze keek hem aan en ebspeurd3 etoch een lcihte bezorgtheid in hem, daarodor maakte haar hart weer een sprognetje, ze keek rood even weg."ben jij wel 100% in orde?"Vroeg ze hem

Toen lego ervan overtuigd was dat ze wel oke was knikte hij kort "met mij alles prima" zei hij rustig. Hij had eigenlijk nooit echt wat in gevechten op een paar lichte schrammen na en een gekrenkte ego als Gimli van hem had gewonnen, wat erg weinig voorkwam, meestal was het gelijk spel.

Gimli keek naar legolas."speel later maar de gentle man voor der~! en ga nu vechten voor we worden onthoofd!"riep hij en hij zwaaide t zebijl.

Idrial wilde legolas wat zeggen maar ze kreeg het niet over der lippen misschien kon ze het beter na het gevecht zeggen ze zag dat de verloren orhaners steeds mee rorks neerhalade en z eleken aan de winende hand te zijn, ze keek hem aan, en zuchten even, ze hakte weer wat neer en keek anar gimli die zwaiade met ze bijl en was eerder bang dat HIJ legolas zou onthoofde inplaats van een ork!
"legolas kijk alsjeblieft uit."Zei ze mskened en ze hakte weer iets neer

[i]Legolas keek achter zich naar Gimli "doe rustig Gimli"zei hij nijdig. Hij draaide arod weer weg van Idrial, hij had gezien dat ze wat wilde zeggen maar op het laatste moment had ze ht toch ingeslikt. Hij reed weer weg en schoot weer pijlen af. Eomer en Gandalf hielpen ook mee en ze waren ckr aan de winnende hand.
Het duurde niet lang meer of het gevecht was voorbij, ze gingen allemaal Helmsdeep weer in en sloten de half vermorzelde poortdeuren. Legolas Stapte van Arod af en zag Aragorn ook van zijn paard afstappen. "alles oke met je?" vroeg Legolas aan Aragorn die knikte en Ydrilyn van haar paard afhielp

IDrial stapte af en gaf haar paard mee aan eimsnd zodat dieverzorgt kon worden, ze liep anar een gewonde toe, en gaf hem een slokje van een elfen drnakje die hem weer rkacht zou geven, rustig liep ze richting legolas, aragorn, fimli en de rest, ze zag Gandalf ana rhem toe komen en boog meteen vol respect."MEriandel."Zei ze vol respect, en ze stond weer op, ze keek naar gimli, daarna keek ze naar aagorn en als alaste waar haar blikbleef hange was legolas.

Gimli keek trots om zich heen. "we hebben gewonnnen!"riep hij kei blij

Legolas en Aragorn waren net in gesprek en Aragorn sloeg hem op zijn schouder toen liep Aragorn weg opzoek naar Gandalf en Theoden die nu samen stonden.
Legolas keek naar Gimli die buitengewoon blij was en grijnsde, zijn blik viel op Idrial die naar hem keek hij draaide zich toen om en liep naar binnen

IdriaL Liep hem achterna, ze pakte hem voorzichtig bij de pols."Legolas wacht nou!"Zei ze smekent. Ze keek hem aan. "ALsjeblieft kunnen we praten ik weet dat je nog boos bent om wat er gebeurt..."

Legolas keek eerst naar haar hand die zijn pols vastpakte en rukte zich langzaam los "k ben inderdaad boos op je Idrial...en ik heb geen zin om te praten" zei hij langzaam met enige tegenzin.
Hij keek haar koel aan en zuchte toen diep "goed...kom mee" mompelde hij. Hij ging haar voor naar binnen de grote hal in, hij ging zitten aan een tafel en keek naar Idrial.

Idrial ging tegenover hem zitten, en keek naar hem. "ik hou van je legolas, meer dan van ie dan ook, na 2 jaar ben je nog steeds de man van wie ik houd."Zei ze gemeend, ze slikte."ik weet dat ik een ongelooflijk stomme fout ben gegaan en e hebverspeelt, ik weeet dat echt heel erg is..."Zei ze tege hem, ze keek hem aan. "het spijt me allenmaal, je hebt vast al lang een ander..."Zei ze, ze keek weg, zelf had ze nooit emer leifde gevoelt toen z eut elkaar ginge. "ik vraag je ook niet om me terug te nemen, al zou ik erg blij zijn als je dat deed, maar wel om vergeving.."ze wist dat zij troonopvolgster wwas van lotlorien en hij van de demsterword, kon nog is oorlog worde als ze eht enti bij elgde latr

Ydrilyn keek Aragorn aan en smolt zowat. "Dank je." zei ze omdat Aragorn had geholpen haar van het paard af te krijgen. Ze borg haar boog op enj pakte haar zwaard. Ydrilyn keek nog eventjes rond het landschap en zag nog wat levende Orks. Ze móést ze afmaken. Ydrilyn zag dat er nog een paar ridders bezig waren hun af te maken en Ydrilyn liep naar het groepje vechtende orks en ridders toe. Ze was zo kwaad over het feit dat Orks (of Uruk-Hi's) haar vader hadden vermoord, dat Ydrilyn er nu zelfs wel twee tegelijk neerhakte met haar zwaard. "Ik haat jullie!" schreeuwde ze en de tranen stroomde alweer over haar wangen. Ydrilyn zag dat alle Orks nu echt dood waren en ze liep terug naar Aragorn. "Ik ga naar m'n vader." snikte ze.

Gandalf dacht eerst dat ze het niet zouden halen om iedereen af te maken, maar blijkbaar wel. Hij had een verkeerde inschatting gemaakt, wat hij niet vaak deed. Gandalf knikte eventjes met een glimlachje naar Idrial die hem begroette en liep toen naar Gimli, Legolas en Aragorn toe. "Sorry dat ik zo lang op me liet wachten." zei hij tegen Aragorn. Hij keek naar Ydrilyn die snikkend aankwam lopen. Hij legde troostend een hand op haar schouder en kneep er eventjes in. Daarna liet Gandalf haar weer los. Hij wist dat Haldir haar vader was, maar moest het stilhouden van hem. Gandalf kende Ydrilyn dan hun ontmoeting laatst. Ydrilyn's moeder was een goede vriendin van Gandalf geweest, maar hij wist niet meer of zij leefde, aangezien Gandalf het druk had de laatste tijd met andere dingen. Hij draaide zich weer om naar de rest. "Zijn er veel mensen verloren?" vroeg hij.

Faramir was mee gekomen emt eomer, hij keek rond, eomer had hem gevraagt te zoeken naar een blonde maagd die zijn zus was om te kijken of ze vielig was geweest en ongehinderd, omdat eomer zelf meost bljven, hijv roeg aan een vrouw die voorbij wkam of ze lady eowyn hsd gezien.

Eowyn kwam aanlopen en keek rond. Het was echt een slachtveld van mensen en Orks. Ze had haar hand dicht in de buurt van haar zwaard. Voor het geval er nog ergens opeens een levende Ork op sprong. Eowyn was opzoek naar haar broer en ze was best wel bezorgd om hem. Ze zou hem niet kunnen verliezen. Zeker niet nu haar neef net dood was gegaan.

Faramir zag eowyn lopen en liep op haar af met het vermeode dat zij de lady inkwestie wa.s"my lady, bent u vrouwe eowyn?V"Roeg hij ahar rsitg en hij boog lichtjes voor eht gevald at ze dat was

Eowyn keek verbaast op toen ze opeens werd aangesproken. "Ja dat ben ik, mijn heer." zei Eowyn op dezelfde beleefde toon terug. Eowyn maakte ook een kleine buiging aangezien ze niet wist wie deze man was. Eowyn keek de man voorzichtig aan en glimlachte een klein beetje. Eowyn vond het een leuke man om te zien, maar ze wist dat ze niet meteen helemaal obsessed van hem moest worden en dat zou ook niet kunnen.

"ik ben faramir, van gondor, zoon van denethor."stelde hij zcih voor. ": uw broer vroeg me u te zoeken en te begleiden naar hem toe, zodat u veilig bent."Zie hijr usitg.

"" Bedankt dat u me wou zoeken." zei ze. Eowyn glimlachte weer voorzichtig. Ze had haar hoofd gebogen naar de grond en ze was best wel verlegen.

Farmir bood haar zijn arm aan, en keek naarhaar, ze was zo als vertelt werd inderdaad de moosite voruw van heel rohan. "ik zal u begliede naar u broeder. hij mist u erg."

Legolas had achteroverleunend zitten luisteren naar een heel verhaal dat ze afdraaide waarvan hij eigenlijk maar echt de helft van had gevolgd hij was nog steeds echt boos en aan de andere kant wilde hij niet laten zien hoe erg hij haar miste hij keek der lang zwijgend aan voor hij antwoord gaf "mag ik vragen waarom je het had gedaan?" vroeg hij/

Aragorn glimlachte even flauw naar Ydrilyn die naar der vader was gelopen. Hij vond het erg klote voor haar, zelf was hij goede vrienden van Haldir geweest en hij had nooit geweten dat hij een dochter had. Het was Duidelijk dat hij nog geheimen had. Aragorn vroeg zich af waarom Haldir nooit een woord had gerept over het feit dat hij zelfs maar een vrouw had gehad. Maarjha/

Idrial was bang voor de rvaag geweest, ze had zich zelf voorgneomen om eerlijk te antwoordde."je was al weken weg, ik miste je, ik werd dronken, je broer zei dat je dood was....en bleef me maar drank geven toen zeonde hij me en van het een kwam het ander, ik weet dat ik dom ben geweest en hem nooit had moete geloven en neit met hem het bed in had meote duiken maar ik hield neit van hem nog geen klein beetje ik hield/houd van jou!"

Legolas keek schamper, het contact tussen hem en zijn broer was te verwaarlozen geweest en Idrial wist dat als hij dood zou gaan zijn broer het nooit te horen zou krijgen, hooguit van hun ouders "Als ik echt dood was geweest had je het van mijn vader gehoord, je wist dat ik en mn broer bijna nooit met elkaar spraken en de zeldzame keren dat we elkaar zagen waren niet echt vriendelijk omdat mijn broertje jaloers was op mijn positie dat weetje" gromde hij nijdig. Hij ging recht zitten en wreef even over de brug van z'n neus, hij was dood op maar wilde wel nog meer weten "en sinds wanneer drink jij zoveel?"

Ydrilyn liep de burcht weer binnen en ze wist nog precies waar ze haar vader had achter gelaten. Ydrilyn wreef de tranen weg en knielde voor haar vader neer met haar handen gevouwen. Ze voelde een steek van pijn. Ydrilyn wou dat ze meer tijd met hem had door kunnen brengen. Waarschijnlijk had haar vader haar floeiend Elfs kunnen leren en ook beter pijl en boog.

Eowyn pakte de arm van Faramir vast en hij gaf haar echt een goed gevoel. "Nogmaals heel erg bedankt dat u me naar mijn broer wilt brengen." zei Eowyn en ze glimlachte erbij terwijl ze dat zei.

Farmir flimalchte naar haa.r"Geen dank ik doe graag digne voor me vrienden."zei hij rusitg tegen haar, en hij keek rond.Dë stad is erg mooi."merkte hij op, hij gliamclhte. ïs eht reisgenootschap echt zo nobel als word beweert?"


IDrial wilde die vraag niet beantwoordden, ze dronk tegenwoordig sinds het voer was tussen hen, bijna elke dag wel."Dat was eenmalig,."Zei ze rusitg ze widle neit dat hij ahar uit medleidjen zou verggeven, ze zuchten diep, en wist nog neit dat haldir dood was. Ze keek legolas aan.

Aragorn liep naar Ydrilyn en legde zijn hand op haar schouder. "kom Ydrilyn, alle doden en gewonden worden zo naar binnen gebracht, dan kan je normaal afscheid nemen" zei hij zachtjes.

Legolas trok een wenkbrauw op. goddank wist hij het altijd als iemand loog, zeker de mensen die hij goed kende "je liegt" gromde hij zacht. Hij keek haar weer schuins aan waardoor de strenge blik die hij had opgezet nog strenger leek.

Ydrilyn keek naar Aragorn en ze knikte. Ze kon zich toch niet eeuwig blijven vast klampen aan haar vader. Ydrilyn stond op en keek naar Aragorn. "Weet je toevallig of we terug naar Rohan gaan, tenminsten de koning enz." vroeg Ydrilyn aan Aragorn. Ze wou dat hij bij haar bleef. Het leek wel alsof er iets speciaals tussen hun was, maar Ydrilyn wist niet wat.

Eowyn glimlachte weer. "Ja het is prachtig en heel handig. Je bent er erg beschermd, tenminsten.. Meestal dan." zei ze. Het was eventjes stil. "Het reisgenootschap is uit elkaar gevallen. Hier zijn alleen Aragorn, Legolas, Gilmli en Gandalf." Legde Eowyn uit.