Lord of the rings two towers, new story

Ydilyn keek eventjes verbaast, maar ze verstond het toch echt goed. Tenminsten dat dacht ze. Toch wist ze pas twee seconden dat het haar vader was, maar Ydrilyn voelde tranen in haar ogen prikken. "Pap?" vroeg ze wat onzeker nog een keer. "Hou vol! Ga niet dood! Ik haal Aragorn, die kan je helpen!" zei Ydrilyn half paniekerig.

Haldir glimlachte flauw, ze nam het duidelijk wel goed op, of dat was gewoon omdat hioj dood aan het gaan was xD "ook Aragorn kan niet helpen Ydrilyn." zei hij nog zwakker dan eerst "niemand meer, het spijt me dat ik je niet eerder heb opgezocht om het je te te vertellen" mompelde hij nog voor alles zwart werd.

Aragorn had het onwijs druk gehad en was eindelijk bovn, hij hoorde nog net het laatste wat Haldir zei en toen wassie dood, Aragorn voelde zich misselijk worden, die orks moesten dood, allemaal. "Ydrilyn...alles goed?" vroeg hij voorzichtig en wegduikend voor een aankomende pijl - ineens zag hij meer uruk hi's aankomen en pakte hij haar bij der arm "we moeten hier weg, kom"

Legolas sleurde Idrial mee terug naar de poort waar ze gingen helpen het te versterken aangezien de orks erdoor heen wilde breken.

Ydrilyn liet de tranen over haar wangen glijden en ze schudde haar vader nog eventjes door elkaar. "Pap, alsjeblieft geef het niet op!" zei ze. Toen ze merkte dat hij echt dood was begon ze nog harder te huilen. Nu ze hem had gezien, kwamen alle herinderen van vroeger weer naar boven. Toen ze plots iemand voelde die haar vast pakte keek ze op. "Aragorn, hij was m'n vader." zei ze snikkend.

Aragorn had al zoiets vermoed maar hij zei niets, het was nu geen tijd om te rouwen of om stil te staan bij de dood van een goede vriend dat konden ze later doen als ze het overleefde. "kom op. wegwezen hier of je gaat er zelf ook aan" zei hij dwingend. Hij nam haar ook mee naar de poort "Ga naar binnen" zei hij tegen haar en zelf mengde hij zich weer in het gevecht bij de poort.

Ydrilyn liet zich meevoeren door Aragorn en aangekomen bij de poort besefde ze zich dat haar vader was vermoord door een Ork of iets wat daar op leek. Ydrilyn wou veder vechten. Ze zocht haar zwaard, maar merkte dat die nog bij haar vader lag. "Kut." zei ze. Ydrilyn wou wel graag haar zwaard terug, aangezien het een elvenzwaard was. "Aragorn! M'n zwaard!" riep ze.

Aragorn keek om toen Ydrilyn riep en keek toen naar de plek waar haldir lag, Hij wilde daar helemaal niet naar toe maar dat zwaard was duidelijk belangrijk voor der en niet zo gek ook het ws een elvenzwaard. "Ik pak hem, ga naar binnen" zei hij nog eens streng Hij maakte zich los uit de groep vechters bij de poort en rende naar waar Haldir lag. Hijzag hget zwaard liggen maar kon er niet bij door een uruk hi die hem duidelijk erg graag een kopje kleiner wilde maken en op een broodje wilde leggen, die gast keek zo hongerig dat Aragorn toch echt zou zweren dat in plaats van aragorn de ork een sandwich zou zien. Hij raakte verwikkeld in het gevecht met de uruk hi.

Ydrilyn wou terug lopen, maar toen ze nog een keer achterom keek en Aragorn zag vechten met een enorme Uruk-Hi bleef ze staan. Ydrilyn pakte haar boog en een pijl. Het was echt super moeilijk op de Uruk-Hi te raken vanaf deze afstand. Ook nog eens omdat Aragorn en die Uruk-Hi echt vet veel bewogen. "Blijf stil staan." zei ze smekend.

Aragorn voelde op de een of andere manier dat er toch op hem werd gericht dus hiuj draaide zijn hoofd zo goed en kwaadschiks als dat het ging en zag Ydrilyn. Hij dook onder de uruk hi door naar het zwaard greep die en sprong naar beneden zodat Ydrilyn vrij baan had om te schieten/

Ydrilyn schoot vrijwel direct de pijl af toen Aragorn aan de kant was en gelukkig was de pijl volop raak. Ze zuchtte van opluchting. Tenminsten nog íéts wat ze goed kon doen. Ydrilyn liet haar boog zakken, maar ruimde de boog nog niet op, voor het geval dat weetje..

Aragorn stond weer op aangezien hij hard was neergekomen op een stel stenen en door z'n knieën was gegaan Hij hoorde Legoals en gimli roepen naar hem dat hij hen moest helpen bij de muur "hier je zwaard" zei hij en hij gaf haar der zwaard terug die hij toen hij wegdook mee had gegrist.

Ydilyn pakte haar zwaard aan. "Dank je!" riep ze nog naar Aragorn en ze begon meteen in te hakken op wat Orks. Ze liep weer in de richting van waar Aragorn, Legolas en Gimli waren. Er moest hun niks overkomen vond ze. Ydilyn keek om haar heen en zag dat er echt geen einde aan de Orks kwam. "We kunnen ze echt niet tegenhouden." riep Ydilyn naar Aragorn.

Aragorn wist dat het waar was wat Ydrilyn zei "we moeten naar binnen schiet op, iedereen" brulde hij, iedereen maakte dat hij wegkwam en rende allemaal naar binne, Aragorn pakte zonder het echt te beseffen Ydrilyn bij haar hand en sleurde haar ook mee naar binnen. de Deur werd gebarricadeerd maar dat zou de orks niet lang tegenhouden. Aragorn keek naar legolas die onder de wonden zat en ook Gimli zag er nogal verwilderd uit...verwilderder dan normaal dan.

Ydilyn vond het totaal niet erg dat Aragorn haar hand had vast gepakt. Het liefste liet ze die ook niet los. Toen ze binnen waren en de port gesloten werd liet ze Aragorn's hand toch maar los en borg ze haar zwaard op en pakte haar pijl en boog. Die nu wel handig waren. Ze liep iets meer achter de mensen, zodat ze wat hoger stond en beter kon mikken.

Aragorn keek naar koning Theoden, heer van Rohan die duidelijk de moed had verloren en het had opgegeven. Hij had nog even een heftige discussie met hem over de vrouwen en kinderen in de grotten en toen stelde hij voor met hem uit te rijden nog 1 keer. Hij keek naar buiten toen Gimli zei dat het bijna zonsopgang was en herrinderde zich wat Gandalf had gezegt. Misschien kregen ze hulp van Eomer en zijn groep. Ze klommen op hun paarden. Legolas met Gimli achterop op Arod, en Aragorn op Brego het oude paard van Theodred zoon van Theoden die was gesneuveld tijdens een hinderlaag. HIj keek naar Ydrilyn "kom achterop" zei hij tegen haar. Brego tolereede eigenlijk geen bijrijders maar haar zou hij vast wel accepteren omdat Aragorn nu zijn baas was.

Ydrilyn wou eerst haar eigen paard snel halen, maar daar was geen tijd voor. Toen Aragorn het aanbood ging ze graag bij hem achterop. "Dank je." zei ze. Ydrilyn had haar pijl en boog stevig in de aanslag en had Aragorn ook goed vast(A)

Idrial zatr op eht paard van een overleden elf, ze was van plan ten odner t egaan als een strijder niet als een zwakelling


gimli keek anar legol.aS"kom op ik wil ze neer hakke!"

Legolas keek naar Gimli die bij hem achterop zat en grijnsde "wacht nog even geduld. Aragorn moet het teken geven." zei hij waarschuwend. Hij keek naast zich naar Idrial en toen weer voor zich uit. Hij miste haar toch wel een beetje maar wilde niet toegeven aan die gevoelens.

Aragorn wachtte even tot Ydrilyn goed zat en of ze zich goed vast had en toen hij er zeker van was dat ze niet zou vallen als zij in volle galop op de orks af kwamen wachte hij op het teken van Koning Theoden die samen met Aragorn iedereen aan zou voeren. Aragorn keek nog een keer naar buiten en zag de zon langzaam opkomen/

Idrial keek naar Legolas, ze zuchten en was bang dat hem of iemand waarvan ze hield wat voerkwam, of haar zelf wat overkwam intreseerde haar niet
Ze zuchten ze was zo zenuwachtig als maar kon, "doe voorzichtig he bede."Zei ze tgene legolas en gimli

Gimli keek geriteerd."Waarom wacht ie zo lang? wat maakt het toch uit of we nu in de aanval gaan of zo?! "Vromde hij

Legolas keek haar weer aan en knikte kort. "Theoden en Aragorn wachten zo lang omdat we moeilijk door de deur heen kunnen, wacht nog gewoon even" zei hij rustig tegen Gimli. Hij keek met zijn elven ogen naar waar de orks waren en ze stonden serieus bijna allemaal bij de deur. "we kunnen" zei hij tegen Aragorn.

Aragorn keek naar legolas en knikte oten die zei dat ze konden hij keek naar Theoden en gaf het tegen, de spoorde hun paarden aan en beukte de deur open.

Idrial zuchten even, ze wist zeker dat Legolas nog booos op haar was, ze had na alles ook noot meer een voet in de demsterworld gezet, zop het teken spoorde ze haar paard aan ze reed de rest achterna.

Gimli hakte met zijn bijl rehct in de nek van een urk-hai

Legolas was inderdaad nog steeds boos op Idrial omdat ze het met zijn broer had gedaan nadat ze samen uit waren geweest, Legolas had haar betrap met zijn broer en was ziedend weggelopen. Na dat alles was Idrial weggegaan en nit meer terug gekomen , toendertijd vond legolas 'opgeruimt stond netjes' maar naarmate de tijd vorderde ging hij haar toch missen en nu zag hij haar weer en was het lastig die oude boosheid te negerne maar ook het gevoel dat hij nog van haar hield kon hij moeilijk onderdrukken.
Hij schoot een pijl af op een ork die zich richting hen waadde recht tussen de ogen.

IDrial sloeg een ork neer, ze keek om zich heen ze was blij dat er geen trollen of ringgeesten waren, als die er waren, was de zaak verloren geweest."we gaan het redden.Zëi ze onm zichzelf te bemoeidgen maar oiook de mensen om zich heen,

Ydrilyn schoot verschillende pijlen op en ze merkte droog op dat ze er steeds beter in werd. Eigenlijk vond ze het helemaal niet erg om bij Aragorn achterop te zitten. Af en toe pakte ze hem eventjes vast, zodat ze niet van het paard af zou vallen. Ydrilyn zag ook de zon opkomen en vond het wel fijn. Ze hield meer van licht.

Aragorn keek telkens naar de opkomende zon en hoopte elke keer Gandalf te zien met Eomer, maar elke keer zag hij enkel het licht boven de heuvel. zE haden ondertussen de meeste orks en Uruk hi Helmsdeep uitgedreven en stonden nu buiten de vesting. Het waren nog zo veel orks die zich met hand en tand verzette en de weinige soldaten die er van hun kant nog waren,waren moe en hadden de hoop al zo'n beetje verloren.

Legolas reed en schoot tegelijk pijlen af terwijl Gimli achter hem met zijn bijl orks neerhakte. Legolas pakte ook 1 van z'n zwaarden en haalde een ork neer die zich op Arod (het paard) had geworpen.

Ineens hoorde Aragorn een geluid dat niet afkomstig was van hen maar ook niet van de orks. hij keek weer naar de heuvel en slaakte een zucht van opluchting toen hij gandalf zag staan. En ineens stond Eomer naast hem met zijn groep.

IDrial keek blij toenz e de verloren groep rohaners zag, ze juchde nog net neit en skleog nog een apar wezens neer ze viel van haar paard maar was neit gewond, vanaf de grond vocht ze veder,alahd ze zich welpijn gdaazn. Ze sprongeer op haar paard toen de beeste weer wat meer weg ware