Bleed forever

"Wie weet heb ik die wel."Zei selene met een wenkbrouw wiebel erbij, ze glimlachte naar hem en ksute hem weer even op de mond ze was echt dol gelukig met hem. "heb je ideeen?V"roeg ze dorogjes en grappent en plagent aan haar vriend.

Kyle lachtte "Ik blijf hier in de herhaling vallen, ik ben leeg schat." zij mocht iets verzinnen vandaag, hij had al meerdere malen gezegt dat het haar dag was dus zij mocht bepalen wat ze zouden gaan doen, van hem part gingen ze ergens zitten praten ofso maakte hem wat uit zolang hij maar bij haar kon zijn.

Selene keek hem aaan. "ik had het ook ove riets anders.Zëi ze dfroogjes en ze drukte hem zachtjes voor zijn gitaar tegen een muur en begon hem zachtjes te zoenen op zijn lippen en door zijn haar te woelen.

Kyle had niet eens de tijd om een bijdehandte opmerking terug te antwoorden of hij werd al tegen de muur geduwd en was Selene hem aant zoenen, hij zoende zonder aarzeling natuurlijk direct terug sloeg z'n armen om haar heen,en drukte haar tegen zich aan. Nu moest hij inderdaad toegeven dat zijn gitaar wel in de weg zat, dus...dat word dus tog hem wegleggen...naja als dit ervoor n de plaats kwam hoorde je hem niet morren.

Melian vroeg zich af hoe laat het zou zijn, want ze moest binnen enkele minuten weer les geven. 'Hoe laat is het?' vroeg ze en ze keek Remus aan. Het liefste bleef ze hier in de stilte van onrust en het niet weten wat te doen. Melian stond op en begon te bladeren in de spullen die op haar bureau lagen. Grote stapels perkament en boeken lagen over het hele bureau bezaaid. Ze moest haar spullen vinden voor de les die ze zo moest geven en anders werd het weer inproviseren voor Melian.

Christina gaf SEverus even een kusje op zijn wang ze hadf hem eindelijk in zijn kantoor gevonde. Ze glimlachte naar hem.,"heb je eidnelijk gevonde."Zei ze glimlachend tegen hem.


Ltuhien kuste sirius nog een keer en moest toen echt echt echt gaan wat ze niet wilde.

Selen glimlachte."Hmm toch wel he gitaar weg brengen."Zei ze toen lachrend."Voor dit soort dinen ist niet heel handig he? vind je niet?"Vroeg ze hem toen glimlchend.

Remus keek toe hoe Melian door haar spullen aan het spitten was, haar hele bureau was een grote chaos nog voor ze alles aan de kant schoof en naar iets in het speciaal zocht. Remus pakte keidroog zijn toverstok en sommeerde het desbetreffende geval dat Mel zocht "Hier" zei hij rustig. Ze kon ook gewoon haar les uit laten vallen..dacht hij bij zichzelf, maar misschien wilde ze wel gewoon les geven om even met haar gedachten bij iets anders te zijn ofs...Hij zakte een stukje onderuit op de bureau stoel en sloeg z'n armen over elkaar "Zou je wel les gaan geven? eigenlijk wil ik zo snel mogelijk naar Amycus dan zijn we er ook weer snel vanaf.."zei hij langzaam.

Severus keek op toen hij de deur van zijn kantoor open hoorde gaan, hij was bezig met het nakijken van het huiswerk dat de 6e jaars hadden gehad, waaronder kyle. Severus mocht Remus dan wel niet maar Kyle en Dane waren 2 erg leuke jongens, Luthien was helemaal weg van haar neef en neefje, Amber zag je tegenwoordig niet veel meer, die had zo haar eigen vriendinnen...en vraag me niet wat voor.."Als je me nergens anders ziet zit ik meestal hier heah" zei hij flauw glimlachend. "Heb je Luthien nog gezien?"

Kyle lachtte "Nee je hebt gelijk, laten we hem maar even naar de leerlingenkamer brengen en dan gaan we naar buiten." hij zette zich af tegen de muur waar Selene hem tegen aan had gegooid (met heel veel liefde) en liep met haar richting de noordertoren, bij het portet van de dikke dame zei hij het wachtwoord, schoot even snel naar binnen, dumpte zijn gitaat in de jongensslaapzaal en ging weer snel terug naar Selene "Sow, en nu naar buiten dan maar" hij gaf der een kus op der lippen en sloeg z'n arm om haar middel heen.

Melian zuchtte. Soms had Remus toch wel slimmen acties. 'Dank je, Reem.' zei Melian en ze pakte een stapel met perkament op. Ze keek Remus aan en twijfelde. 'Ik weet het niet, Reem. Misschien wilt Perkamentus hier geen vrijstelling voor geven omdat het toch uiteindelijk niet ons probleem is maar die van Dane en Anna. Al denk ik niet dat Perkamentus zo in elkaar zit.. En ik denk dat de leerlingen ook wat gaan vermoeden als wij opeens weg zijn, terwijl we er nog een paar seconden geleden door de gangen liepen alsof er niets aan de hand was.' zei Melian. Ze ging ook liever eerst naar Amycus, maar toch kon ze zoiets niet gewoon zelf maar beslissen zonder het er met Perkamentus over te hebben.

Dane keek naar Anna en zag haar blik. 'Maak je geen zorgen. Ik beloof je dat alles goed komt en dat ik je nooit alleen zal laten.' zei Dane. Hij betwijfelde sterk of hij dit alles zo wel aankon. Misschien moest hij eventjes een poosje voor zichzelf nemen. Dane keek naar het bed waar ze op zaten en zweeg veder.

"het spijt me."Zei Anna en ze wilde het niet, maar het gebeurde toch, de tranen rolde over haar wangen ze was echt bang dat Dane haar nu ging verlaten omdat ze zwanger was geworden.


Christina knikte, en trok hem mert stoel en al ver genoeg naar achteren zodast ze op zijn schoot kon gaan zitten, ze keek hem glimlachend aan. "Daarom ging ik nu dus ook naar hier om je te zoeken."Zei ze droogjes.

Seleme glimlachte."komt in orde my dear."Zei ze lachend tegen hem, ze keek hem aan en glimlachte lie naar hem.


Luthien zat op haar kamer in zweinstein een tekst te schrijven, ze had hem The Cross genoemd.

Dane zag Anna's tranen en veegde die met zijn vinger zo subtiel mogelijk weg. Het deed hem pijn om Anna zo te zien en Dane wist eerlijk gezegd niet zo goed wat hij nu moest doen en wat hij precies moest zeggen. Dane had er zelf ook best moeite mee.

"het spijt me dat ik je dit aan doe het is allemaal mijn schuld."Zei ze tegen hem

MissSnape schreef:Melian zuchtte. Soms had Remus toch wel slimmen acties. 'Dank je, Reem.' zei Melian en ze pakte een stapel met perkament op. Ze keek Remus aan en twijfelde. 'Ik weet het niet, Reem. Misschien wilt Perkamentus hier geen vrijstelling voor geven omdat het toch uiteindelijk niet ons probleem is maar die van Dane en Anna. Al denk ik niet dat Perkamentus zo in elkaar zit.. En ik denk dat de leerlingen ook wat gaan vermoeden als wij opeens weg zijn, terwijl we er nog een paar seconden geleden door de gangen liepen alsof er niets aan de hand was.' zei Melian. Ze ging ook liever eerst naar Amycus, maar toch kon ze zoiets niet gewoon zelf maar beslissen zonder het er met Perkamentus over te hebben.

Remus haalde zijn schouders ongeïnteresseerd op "Der gebeurd tegenwoordig genoeg en de leerlingen weten dat we bij de orde horen dus zo vreemd is het niet als wij ineens de hort op zijn...waarschijnlijk denken ze dat we toch iets voor de orde doen. En trouwens, dit is je laatste lesuur toch? Veel leerlingen zullen het echt niet erg vinden een uurtje eerder uit te zijn zodat ze zich kunnen richten op andere bezigheden." Hij ging weer rechtop zitten en keek Melian recht aan. Hij vond het Amycus probleem een stuk belangrijker dan de problemen die ze mogelijk zouden kunnen krijgen omdat ze geen les kwamen geven. Alsof het hem iets uit kon maken wat de leerlingen dachten als ze niet bij hun les op kwamen dagen...hij vond Dane en Anna toch wat belangrijker.
En perkamentus zou het begrijpen...die maakte nooit zon probleem van dat soort dingen.

Melian keek naar Remus en ze dacht na. Misschien had hij ook wel gelijk en konden ze het beter maar zo snel mogelijk doen. Ze legde de stapel papieren weer terug en pakte nog wat andere perkamentstukken die ze vervolgens ook op haar bureau legde. 'Je hebt gelijk, laten we het maar meteen doen.' zei Melian en ze pakte haar mantel die over de stoel hing. 'Heb jij enig idee waar Dane en Anna uithangen?' vroeg Melian aan Remus. Ze sloeg haar mantel om en keek hem vragend aan.

Dane wist ook niet meer wat hij moest doen en keek naar zijn handen.

Remus
Remus haalde zijn schouders op "als het goed is nog steeds hiernaast"zei hij knikkend naar de deur die naar het lokaal leidde. Remus stond ook weer op en zuchtte diep, als hij ergens geen zin in had was het een tripje naar Amycus toe om dit te vertellen , misschien deed Amycus niets misschien flipte hij totaal, maar Remus verwachtte geen problemen gezien Melian erbij was, en hoe zeer hij het ook haatte, maar Amycus hield van Melian en zou haar niets aandoen en dat was Remus' grootste zorg ,dat Mel niets overkwam, en Dane of course maar Amycus zou wel erg laag zijn gezonken als hij leerlingen aan zou vallen... "Laten we maar gaan dan" zei hij met een zucht en een gezicht dat alleen maar ellende en tegenzin uitstraalde.

Melian
Melian ontdekte dat ze eigenlijk best zenuwachtig was. Ze keek naar Remus. 'Ik ga ze wel eventjes halen.' zei ze. Melian liep naar de deur en opende die zachtjes. Ze zag Dane en Anna zwijgend zitten. Ergens deed het haar wel pijn om hun zo verscheurd daar te zien zitten. Melian wist niet goed wat ze als eerste moest zeggen. 'Lieverds, we willen graag naar Amycus om het hem ook te vertellen dat hij opa wordt.' de woorden kwamen moeilijk uit haar, maar ze wist niet goed hoe ze het anders kon zeggen. Ze leunde tegen de deur aan. Wat moest ze nu zeggen? Misschien kon Melian maar beter eventjes zwijgen.

Dane
Toen de deur open ging keek hij eventjes naar zijn moeder, maar snel weer naar zijn handen. Hij bleef nog eventjes zo zitten en had echt geen zin om naar Amycus te gaan. Hij mocht van hem echt dood vallen. Met tegenzin stond Dane uiteindelijk toch op en liep het lokaal uit. Hij keek zijn vader eventjes vluchtig aan, maar wat hij hem moest vertellen wist hij echt niet. Dane pakte een mantel van de kapstok. Hij kon niet goed zien of deze van Kyle was of van hem, maar wat maakte het ook uit

Remus
Remus ging achter Melian staan en keek van Dane naar Anna en weer terug. Het was niet leuk om ze zo te zien zitten, dus probeerde hij zelf het positief in te zien,al wist hij op het moment neit goed hoe hij dat voor elkaar moest gaan zien te krijgen gezien ze op het punt stonden om naar een dooddoener te gaan om hem te vertellen dat zijn dochter zwanger is van de zoon van 2 orde leden die hen al heel vaak problemen hebben bezorgd...hoe bedoel je Akward!
Remus keek even naar Melian en forceerde een glimlach waarna hij achter Dane aan ging het lokaal uit, buiten bij Dane legde hij zijn hand op zijn zoons schouder "ik ben niet boos Dane, het kwam..onverwacht" zei hij zich niet op zijn gemak voelend.

Melian
Melian keek eventjes achter om en zag Dane en Remus de deur uitlopen. Zachtjes trok Melian Anna overeind. 'Kom.' zei Melian en lootste haar de deur uit. Melian vond Anna er bleek uitzien. Melian moest toegeven dat ze ergens bang was dat Amycus ontzettend kwaad werd en ja ergens had ze ook niet anders verwacht. Melian hoopte alleen maar dat alles goed zou gaan en de problemen niet alleen maar erger werden.

Dane
Dane keek naar zijn vader en haalde zijn schouders op. 'Ik weet het.' zei hij toonloos. Zijn blik richtte hij weer naar de grond en voelde zich super ongemakkelijk. Zijn handen stopte hij maar in zijn zakken, anders wist hij ook niet waar hij die laten moest. 'Hoe gaan we?' vroeg Dane toen. Hij hoopte maar dat ze gingen verschijnselen, dan waren ze er tenminste snel. Dane keek eventjes achter om en zag zijn moeder met Anna. Hij vond het enorm kut voor haar dat ze nu naar haar vader gingen... Maar het moest maar.

Remus
Remus keek zuur, Dane had er duidelijk net zo veel zin in als hij (niet dus)
Hij haalde zijn schouders op "Verschijnselen" zei hij droog. Hij keek achter zich waar Melian Anna overeind trok. Weer keek hij naar Dane die duidelijk niet wist wat hij moest, hij herinnerde zich hoe hij deed toen hij het had gehoord..hij had bijna hetzelfde gereageerd als dat Dane nu deed. "Uh, Het spijt me dat ik net zo ... naja ongepast reageerde, je zat er natuurlijk niet op te wachten dat er mensen boos werden" zei keek strak voor zich uit met een diepe frons in zijn voorhoofd en er trok een spiertje bij zijn kaak hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan voor zijn reactie.

Off:
Ik laat Mel en Anna er maar een beetje achter aan hobbelen, kan er nu weinig mee

On:
Dane
Dane keek naar zijn vader. 'Maakt niet uit.. Ik zou misschien ook zo gereageerd hebben op mijn kind.' zei Dane. Even ging er een rilling over hem heem. Zijn kind... Straks zou zijn kind net zo stom doen zoals hij nu deed. Liever dacht hij daar nog niet aan, maar toch ging die gedachten door zijn hoofd. Dane wist niets meer te zeggen en vond het echt moeilijk. Hij was pas 17 en kreeg nu al kind. Liever niet, maar als het kind er eenmaal zou zijn dan zou Dane er echt wel 100% voor zijn. Hij wou zijn kinderen niet afranzelen, nooit. Op welke leeftijd dan ook.

Remus
Remus liep naast Dane de school uit richting Zweinsveld, gezien ze op het terrein niet konden verschijnselen of verdwijnselen. Hij snoof even schamper "Je had mijn vader moeten zien toen je moet en k het hem vertelde, hij ontplofte letterlijk, het leek alsof de hele school stond te schudden" gromde hij terug denkend aan vroeger...hij kreeg ineens een droge grijns op zijn gezicht "Later zei hij 'oh shit nu ben ik ineens opa...wat doe je me aan remus' en begon hij te lachen" Remus rolde met zijn ogen. Hij liet zijn blik weer over Dane gaan die er duidelijk heel erg mee zat "op het begin lijkt het echt heel vreemd en eng en alles en denk je dat je hele toekomst naar de klote is..maar dat valt wel mee, je krijgt er iets heel moois voor terug Dane" zei hij zacht. Hij had er later nooit spijt van gehad, Melian en hij waren super blij geweest met Dane, En kyle en Amber natuurlijk..

(over Amber gesproken..waar hing dat kind uit!) xD

Dane
Dane glimlachte eventjes. Hij vond het grappig om te horen dat zijn opa eigenlijk het zelfde reageerde als zijn vader. Eigenlijk had Dane ook nog niet beseft dat hij eigenlijk een ongelukje was, maar uiteindelijk alles goed gekomen was. Dus waarom zou het dan fout gaan bij hem en Anna? Hij had een stel geweldige ouders waar Dane zeker op kon rekenen, dat wist hij zeker. 'Thanks pap, dat je me toch wilt helpen met alles enzo.' zei Dane toen. Hij keek zijn vader eventjes aan met een kleine glimlach. Dane keek naar Anna en misschien moest hij nog maar een keer goed met haar praten, dat alles wel goed zou komen of haar vader het nou leuk zou gaan vinden of niet.

Melian
Melian had een arm om Anna's schouder geslagen en duwde haar voorzichtig vooruit. Ze hoorde Remus en Dane zachtjes praten, maar wist niet waar het over ging. Gelukkig zag ze dat Remus al een beetje opgeklaard was en niet meer zo boos was als eerst. Zelf was ze er ook al een stuk relaxter onder, maar toch voelde zijzelf ook de spanning. Eigenlijk zou Melian zich nergens zorgen om moeten maken, want ze wist dat het echt goed zou komen. Maar de angst dat Amycus ontzettend kwaad was en daar een hele hoop schaden mee zou aanrichten vond Melian toch wel een eng idee.

Remus
Remus grinnikte zachtjes en keek weer even achterom waar Anna gedwee achter Melian en hen aanliep. Ze zag er nou niet bepaald vrolijk uit, hoe kan het ook anders, ze zouden naar haar vader gaan, een dooddoener, als orde leden nog wel..hoe bedoel je ze hebben allemaal een doodswens hiero. Hij zuchtte even diep. Voor hij het eigenlijk doorhad waren ze al bij zweinsveld. ver genoeg om te kunnen verdwijnselen, vreselijk als je dat hele takke eind moest lopen maar het was wel beter. Hij wachtte even tot Melian en Anna zich ook bij hen gevoegd hadden en verdwijnselde toen met Dane naar de verblijfplaats van Amycus, wetende dat hij niet in zijn eigen huis zou zitten omdat de Orde leden daar allang hadden gezocht...

Dane
Dane had zijn vader vastgehouden toen ze gingen verdwijnselen. Hij vroeg zich af hoe zijn vader wist waar Amycus uithing. Nu kwam Dane toch wel tot de ontdekking dat hij super zenuwachtig was. Straks zou Amycus hem nog afmaken, niet dat zijn ouders hem dat zouden toe laten maar toch. Het idee was er wel en het gaf Dane nou niet echt bepaald een fijn gevoel. Dane vond het er maar donker en verlaten uitzien. Hij liep het pad op achter zijn vader aan. Zeker dat hij niet ging aanbellen. Dat liet hij Anna wel doen.

Melian
Melian was ook verschijnseld met Anna. Het was een tijd geleden dat ze hier was geweest en dat had ze liever ook zo gehouden. Melian hield Anna nog wat steviger vast en keek naar Dane en Remus, die voorop liepen. Gelukkig maar, want Melian vond dat Remus beter als eerst kon gaan. Naja, of toch niet. Melian keek naar Anna en ze vond dat ze er steeds bleker uit begon te zien.

Remus
Remus wist gek genoeg waar AMycus zich schuilhield, toevallig omdat Melian het hem had verteld. (like Duh tuurlijk vertelt ze dat) het huis van Amycus (niet zijn eigen huis !) kwam steeds dichterbij, het was niet veel soeps maar het was precies iets wat Remus had verwacht voor een dooddoener, somber,donker en angstaanjagend. HIj wachtte tot Anna en melian zich wederom bij hen hadden gevoegd en keek toen Anna aan "Ik denk dat het beter is dat jij aanbelt, dan ziet hij jou eerder dan ons en is de kans kleiner dat hij ons in kleine stukjes vervloekt.."hij trok een droog gezicht.

Dane
Dane deed meteen een stapje naar achter zodat hij het totaal niet dicht in de buurt van de deur kwam. Hij liet het wel uit zijn hoofd om gezellig tegen Amycus te doen. Hij pakte voorzichtig Anna's hand vast en glimlachte gespannen naar zijn moeder. 'Ja mam, jij moet aanbellen.' zei Dane zachtjes. Dane keek naar Anna en drukte een kusje op haar voorhoofd. Hij keek vervolgens naar zijn vader en Dane vond dat hij er nogal niet-relaxt bij stond.

Melian
Melian keek naar Remus. Eerst wou ze tegenstribbelen, maar ze wist dat hij gelijk had en dat het misschien inderdaad beter was als zij zou aanbellen. Met tegenzin liep ze naar de deur en drukte ze kort op de bel. Ergens hoopte Melian dat hij misschien niet thuis zou zijn, maar zou die kans bestaan? Aangezien hij op de vlucht was had hij toch niet veel meer te doen dan alleen maar binnen zitten. Melian's hart ging als een gek tekeer.